Αστική ευθύνη δημοσίου:..Επειδή, η ανωτέρω κρίση της αναιρεσιβαλλομένης όσον αφορά στην πρόκληση ηθικής βλάβης στον αναιρεσίβλητο λόγω της μη ανάθεσης σε αυτόν καθηκόντων Διευθυντού, παρίσταται νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένη, ο δε περί του αντιθέτου προβαλλόμενος λόγος είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Οι δε επιμέρους ισχυρισμοί ότι ο αναιρεσίβλητος δεν εμποδίσθηκε στην άσκηση του ιατρικού του έργου, ότι ανεξαρτήτως της μη ανάθεσης σε αυτόν καθηκόντων Διευθυντή, αυτός έφερε τον σχετικό τίτλο και ότι οι εκάστοτε διοικήσεις του νοσοκομείου φρόντιζαν για την αξιοποίησή του σε σημαντικές θέσεις που άρμοζαν στον βαθμό και στην ειδικότητά του, με τους οποίους αμφισβητείται η κρίση του δικάσαντος δικαστηρίου περί της προκλήσεως ηθικής βλάβης στον αναιρεσίβλητο, καθώς και ο ισχυρισμός ότι η επιδικασθείσα χρηματική ικανοποίηση ήταν υπέρογκη, προβάλλονται απαραδέκτως, διότι πλήττεται ευθέως η ουσιαστική εκτίμηση του δικάσαντος δικαστηρίου ως προς τα ζητήματα αυτά.Επειδή, κατόπιν αυτών, πρέπει να απορριφθεί η υπό κρίση αίτηση

Αστική ευθύνη δημοσίου - απονομή συντάξεως:..Επειδή, από τις διατάξεις του άρθρου 105 και 106 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα προκύπτει ότι το Δημόσιο ή το Ν.Π.Δ.Δ., για παράνομες πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων τους, κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, ευθύνεται, ανεξάρτητα από την αποζημίωση για την περιουσιακή ζημία, και σε χρηματική ικανοποίηση, λόγω ηθικής βλάβης, βάσει της γενικής διατάξεως του άρθρου 932 Α.Κ., η οποία παρέχει χρηματική ικανοποίηση σε κάθε περίπτωση ηθικής βλάβης, δηλαδή και όταν αυτή προέρχεται από οποιαδήποτε αδικοπραξία. Η δε κρίση του δικαστηρίου της ουσίας για το αν ο παθών υπέστη ηθική βλάβη και ποίο το ύψος της βλάβης αυτής είναι κυριαρχική και, συνεπώς, αναιρετικώς ανέλεγκτη (βλ. ΣτΕ 2536/2008, 1410/2006, 1970/2002, 1555/2001επταμ., 2463, 3230/1998).Επειδή, με την υπό κρίση αίτηση προβάλλεται ότι η αναιρεσιβαλλομένη, με πλημμελή αιτιολογία και κατά παράβαση των διδαγμάτων της κοινής πείρας και λογικής, όρισε τη χρηματική ικανοποίηση στο ποσό του 1.000.000 δραχμών, ενώ θα έπρεπε να καθορίσει το ύψος της στο ποσό των 200.000.000 δραχμών. Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος, ως απαράδεκτος, διότι, ναι μεν η διάταξη του άρθρου 932 του Αστικού Κώδικα, με την οποία προβλέπεται η χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, τυγχάνει εφαρμογής και επί της κατά το άρθρο 105 του ΕισΝΑΚ αδικοπραξίας, όμως, ο ανωτέρω λόγος, όπως προβάλλεται, στρέφεται αποκλειστικά κατά της ανέλεγκτης κατ’ αναίρεση ουσιαστικής εκτιμήσεως του δικάσαντος δικαστηρίου, που αφορά στο ύψος του ποσού της χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ηθικής βλάβης του αιτούντος.

Καταλογισμός...Με την υπό κρίση αίτηση, όπως αυτή αναπτύσσεται με το από 12.2.2020 υπόμνημα, ο αιτών προβάλλει, μεταξύ άλλων, ότι η βλάβη του από την εκτέλεση της ... καταλογιστικής απόφασης είναι και ηθική. Ο λόγος, ωστόσο, αυτός είναι απορριπτέος, διότι η προβαλλόμενη ηθική βλάβη του αιτούντος παρίσταται ευχερώς επανορθώσιμη σε περίπτωση αποδοχής της έφεσης (βλ. Ε.Σ. VII Tμ. 1312/2019). Περαιτέρω, ο αιτών προβάλλει, ως λόγο αναστολής, ότι η άμεση καταβολή του καταλογισθέντος σε βάρος του, με τη ... απόφαση, ποσού, το οποίο ανέρχεται σε 49.678,32 ευρώ, θα του επιφέρει ανεπανόρθωτη ή οπωσδήποτε δυσχερώς επανορθώσιμη οικονομική βλάβη. Προς απόδειξη δε των ισχυρισμών του προσκομίζει, μεταξύ άλλων, αντίγραφα πράξεων διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικών ετών 2016, 2017 και 2018, από τα οποία προκύπτει ότι το ατομικό φορολογητέο εισόδημά του ανήλθε σε 18.843,33, 18.626,61 και 18.868,72 ευρώ, αντίστοιχα. Κατόπιν αυτών και συνεκτιμώντας το σύνολο των προσκομιζόμενων εγγράφων, τα οποία επικαλείται στο υπό κρίση δικόγραφο ο αιτών, καθώς και το ύψος του καταλογισθέντος σε βάρος του ποσού (49.678,32 ευρώ), το Δικαστήριο πιθανολογεί ότι η άμεση καταβολή του θα προκαλέσει κίνδυνο δυσχερώς επανορθώσιμης οικονομικής βλάβης του αιτούντος, σε περίπτωση ευδοκίμησης της ασκηθείσας έφεσής του. Κατά συνέπεια, συντρέχει, εν προκειμένω, ειδικός λόγος που δικαιολογεί τη χορήγηση της αιτούμενης αναστολής εκτέλεσης.

Εκχώρηση σε δικηγόρο μέρους επιδικασθείσας, με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δίκαιης ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης, έναντι δικηγορικής αμοιβής. 1) Η εκχωρηθείσα από δικαιούχο σε δικηγόρο απαίτηση μέρους επιδικασθείσας, με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δίκαιης ικανοποίησης, λόγω ηθικής βλάβης, έναντι δικηγορικής αμοιβής, δύναται να αποτελέσει αντικείμενο κατάσχεσης και αυτεπάγγελτου συμψηφισμού με τις οφειλές του δικηγόρου προς το Δημόσιο (ομόφ.). 2) Η μη γνωστοποίηση του εκχωρητηρίου εγγράφου στην αρμόδια για τη φορολόγηση του δικηγόρου Δ.Ο.Υ., κωλύει την καταβολή της εκχωρηθείσας στο δικηγόρο απαίτησης (πλειοψ.)

Αποζημίωση και χρηματική ικανοποίηση προς αποκατάσταση της ζημίας και της ηθικής βλάβης που υπέστη από βαρύτατο τραυματισμό εξαιτίας πτώσεως δένδρου στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου, όπου εργαζόταν ως νοσηλεύτρια, οφειλόμενης σε παραλείψεις οργάνων του αναιρεσείοντος ιδρύματος.(....)Ειδικότερα, ο προβαλλόμενος λόγος ότι η βλάβη της υγείας της αναιρεσίβλητης οφειλόταν σε απρόβλεπτο γεγονός και ότι ακόμη και με τη λήψη κατάλληλων μέτρων δεν θα μπορούσε να αποτραπεί, δεν υπάρχει δε για την ταυτότητα του νομικού και πραγματικού λόγου αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της επελθούσης ζημίας της αναιρεσίβλητης και των προαναφερομένων παραλείψεων οργάνων του αναιρεσείοντος είναι απορριπτέος. Και τούτο διότι, όπως με νόμιμη κατ’ αρχήν και επαρκή αιτιολογία έκρινε το δικάσαν δικαστήριο, η απόσπαση κλώνων των δένδρων ιδίως σε περίπτωση κακοκαιρίας δεν μπορεί να θεωρηθεί απρόβλεπτο και αναπόφευκτο γεγονός αλλά πιθανό, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας και δυνάμενο να αποφευχθεί με την καταβολή της επιμέλειας του μέσου συνετού ανθρώπου (αποκοπή των κλάδων) και συνεπώς η πτώση του κλάδου στον προαύλιο χώρο του αναιρεσείοντος και ο τραυματισμός της αναιρεσίβλητης συνδέετει αιτωδώς με υπαίτια συμπεριφορά των μελών της διοικήσεως του αναιρεσείοντος (παράλειψη να προβούν εγκαίρως στην αποκοπή των κλάδων).(....)Απορρίπτει την αίτηση.

Καταβολή αναδρομικών αποδοχών:..Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, η υποχρέωση της Διοικήσεως να καταβάλει στον εφεσίβλητο αναδρομικές αποδοχές δεν απορρέει από ευθύνη της, θεμελιούμενη στο άρθρο 105 ΕισΝΑΚ, για ανόρθωση της ζημίας την οποία αυτός υπέστη, κατά τον χρόνο που παρέμεινε εκτός υπηρεσίας, λόγω παρανόμου παραλείψεως διορισμού του, οπότε, προκειμένου να αποτιμηθεί το μέγεθος της ζημίας, θα ήταν, κατ΄ αρχήν, νόμιμη η επίκληση των διατάξεων των άρθρων 914 και 298 Α.Κ., τις οποίες επικαλείται η Διοίκηση, με την υπό κρίση έφεση, για να στηρίξει τη νομιμότητα της προσβληθείσας πράξεως και σύμφωνα με τις οποίες, όταν από το ζημιογόνο γεγονός προκύπτει και ωφέλεια που τελεί σε αιτιώδη σύνδεσμο προς αυτό, πραγματική ζημία είναι ό,τι υπολείπεται μετά την αφαίρεση της ωφέλειας, αλλά απορρέει από τον αναδρομικό διορισμό του εφεσιβλήτου, δηλαδή, από την σύναψη και ενεργοποίηση της δημοσιοϋπαλληλικής σχέσεως αναδρομικώς ως προς όλες τις συνέπειές της. Επομένως, η επίδικη ρήτρα, την οποία η Διοίκηση περιέλαβε στην πράξη χορηγήσεως στον εφεσίβλητο αναδρομικών αποδοχών, στηριζομένη στην εσφαλμένη εκδοχή ότι η υποχρέωση καταβολής αναδρομικών αποδοχών έχει αποζημιωτικό χαρακτήρα, δεν είναι νόμιμη και ορθώς ακυρώθηκε από το δικάσαν εφετείο, ανεξάρτητα από την ορθότητα της ειδικότερης αιτιολογίας του, η οποία αλυσιτελώς πλήττεται με τον δεύτερο λόγο της εφέσεως.

Ασφάλιστρα αυτοκινήτων.Τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου οφείλουν να ασφαλίζουν τα οχήματά τους, εφόσον δεν έχουν εξαιρεθεί της υποχρεωτικής ασφαλίσεως με προεδρικό διάταγμα, πλην όμως υποχρεούνται να καλύπτουν μόνον τους κινδύνους που ρητά προβλέπονται από τις ως άνω διατάξεις. Πιο συγκεκριμένα, η ασφαλιστική κάλυψη αφορά αποκλειστικά την αστική ευθύνη του κυρίου, κατόχου και κάθε οδηγού αυτών έναντι τρίτων για τους κινδύνους της θανάτωσης, της σωματικής βλάβης και των ζημιών σε πράγματα, περιλαμβάνεται δε σε αυτήν και η χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη ή ηθική βλάβη. Δαπάνη για την κάλυψη άλλων ασφαλιστικών κινδύνων δεν προβλέπεται και επομένως δεν μπορεί να διενεργηθεί διότι αντίκειται στην αρχή της νομιμότητας που διέπει τη δράση της δημόσιας διοίκησης, σύμφωνα με την οποία αυτή οφείλει ή μπορεί να ενεργεί μόνον ότι ρητώς ορίζεται στο Νόμο (βλ. πράξεις IV Τμ. 217/2009, 63/2009, 75/2010).

Με τα δεδομένα αυτά, εκτιμώντας τις περιστάσεις της υπόθεσης ενόψει και των προαναφερθέντων κριτηρίων που απαριθμούνται ενδεικτικά στην παρ. 1 του άρθρου 5 του ν. 4239/2014 και ήδη στην παρ. 1 του άρθρου 160 του ν. 4700/2020, το αίτημα του αιτούντος, για καταβολή χρηματικού ποσού ως δίκαιη ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που επικαλείται ότι υπέστη, είναι απορριπτέο ως αβάσιμο. Τούτο διότι το ως άνω χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την έναρξη έως τη λήξη της σχετικής διαδικασίας ενώπιον του Ολομέλειας του Δικαστηρίου, ικανοποιεί τις απαιτήσεις της «εύλογης διάρκειας» της δίκης, κατά την έννοια της διάταξης των άρθρων 1 του ν. 4239/2014 και 154 του ν. 4700/2020, και τις απαιτήσεις της «λογικής προθεσμίας», κατά την έννοια του άρθρου 6 παρ. 1 της Ε.Σ.Δ.Α. και, επομένως, δεν συνέτρεξε παραβίαση του δικαιώματος του αιτούντος σε ταχεία απονομή της δικαιοσύνης και δεν προκάλεσε πράγματι στον αιτούντα ηθική βλάβη για την αποκατάσταση της οποίας να κρίνεται δικαιολογημένη η επιδίκαση εύλογου χρηματικού ποσού, ενόψει και του γεγονότος ότι η Ολομέλεια επικύρωσε την κρίση του Τμήματος ότι ο αιτών δεν δικαιούτο αναπροσαρμογή της σύνταξής του με το βαθμό του Υποστράτηγου, αλλά με βάση το βαθμό του Ταξιάρχου, όπως ορθά είχε ήδη προσδιορισθεί από την εκκληθείσα ενώπιον του Τμήματος πράξη της 44ης Διεύθυνσης του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και επομένως ο ίδιος ο αιτών αβασίμως επεδίωξε την προαναφερόμενη 

Πειθαρχική ποινή προσωρινής παύσης δικηγορικού λειτουργήματος:Επειδή, ο αιτών προβάλλει ότι η εκτέλεση της πράξης του Ανωτάτου Πειθαρχικού Συμβουλίου Δικηγόρων θα επιφέρει σε αυτόν ανεπανόρθωτη οικονομική βλάβη, δεδομένου ότι, όπως ισχυρίζεται, τα έσοδά του από την άσκηση της δικηγορίας αποτελούν τη μοναδική πηγή του εισοδήματός του για την κάλυψη των δαπανών της οικογένειάς του, εφόσον, μάλιστα, η σύζυγός του, όπως περαιτέρω ισχυρίζεται, δεν εργάζεται, περιοριζόμενη στην ανατροφή των δύο ανηλίκων τέκνων τους γεννηθέντων τα έτη 1999 και 2008 αντίστοιχα. Οι ισχυρισμοί όμως αυτοί του αιτούντος πρέπει να απορριφθούν προεχόντως ως αναπόδεικτοι. Ειδικότερα, ο αιτών δεν επικαλείται ούτε προσκομίζει συγκεκριμένα και πρόσφορα στοιχεία, από τα οποία να προκύπτει η οικονομική κατάσταση του ίδιου και της οικογένειας του, ώστε να πιθανολογείται η βλάβη που επικαλείται..Επειδή, τα προβαλλόμενα από τον αιτούντα ότι η εκτέλεση της πράξης του Ανωτάτου Πειθαρχικού Συμβουλίου Δικηγόρων τον θίγει ηθικώς και τον διασύρει σε επαγγελματικό επίπεδο, πρέπει να απορριφθούν, διότι η τυχόν ηθική βλάβη του θα αποκατασταθεί πλήρως σε περίπτωση που ευδοκιμήσει η αίτηση ακυρώσεως που έχει ασκήσει (Ε.Α. 660, 805/2010, 827/2009, 2/2008 κ.ά.) και συνεπώς δεν συνιστά λόγο ικανό να δικαιολογήσει την αναστολή εκτέλεσης της επίμαχης απόφασης.Επειδή, εν όψει των ανωτέρω, η Επιτροπή Αναστολών κρίνει, λαμβάνοντας υπόψη και ότι οι προβαλλόμενοι λόγοι ακυρώσεως δεν είναι προδήλως βάσιμοι, ότι δεν πρέπει να χορηγηθεί η αναστολή εκτελέσεως των προσβαλλομένων πράξεων και, συνεπώς, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί.

Σε κάθε περίπτωση η  νεά κρίση της Διοικήσεως πρέπει να μην αντίκειται σε όσα έχουν κριθεί  από την ακυρωτική απόφαση και εκφέρεται ενόψει του νομικού και  πραγματικού καθεστώτος που υπήρχε κατά το χρόνο κατά τον οποίο εκδόθηκε  η πράξη που ακυρώθηκε, δεν απαγορεύεται δε στη Διοίκηση να εκδώσει,  μετά από διαδοχικές ακυρώσεις για πλημμέλειες της αιτιολογίας,  διαδοχικές πράξεις που να καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα, με νέα αιτιολογία, αρκεί η εμμονή της Διοικήσεως να μην συνιστά, στις  περιπτώσεις που η πράξη δεν εκδίδεται κατά δέσμια αρμοδιότητα, κακή  χρήση της διακριτικής εξουσίας κατά την κρίση του δικαστηρίου, το οποίο πρέπει να εκτιμά τις συντρέχουσες, κάθε φορά, περιστάσεις. Αν δε, ενόψει του αριθμού των ακυρωτικών αποφάσεων που προηγήθηκαν στη συγκεκριμένη περίπτωση και της αδυναμίας της Διοικήσεως να αιτιολογησει  νομίμως και επαρκώς τη δυσμενή για τον υπάλληλο νέα διοικητική πράξη,η  πράξη αυτή τελικώς ακυρωθεί για κακή χρήση της διακριτικής εξουσίας, η  Διοίκηση έχει την υποχρέωση να προέλθει στις νόμιμες ενέργειες και να εκδώσει θετική πράξη υπέρ του υπαλλήλου, σύμφωνα με όσα κρίθηκαν με την   ακυρωτική απόφαση, χωρίς να μπορεί να επαναλάβει την πράξη με νέα πάλι  αιτιολογία. Αν και κατά τη γνώμη τριών μελών του δικαστηρίου με  αποφασιστική ψήφο, η αρχή της χρηστής και της εύρυθμης Διοικήσεως   επιβάλλει την ταχύτερη δυνατή εκκαθάριση των αμφισβητήσεων που  αναφέρονται στο κύρος δυσμενών διοικητικών πράξεων που αφορούν την  υπηρεσιακή κατάσταση των υπαλλήλων, η οποία και δεν πρέπει, προς το  συμφέρον της ομαλής λειτουργίας της ίδιας της υπηρεσίας, να τελεί, για   μεγάλο χρονικό διάστημα, σε εκκρεμότητα. Για το λόγο αυτό, όταν  ακυρωθεί από τον ακυρωτικό δικαστή μια τέτοια δυσμενής διοικητική πράξη λόγω πλημμέλειας της αιτιολογίας της και η Διοίκηση, επανερχόμενη προς  συμμόρφωση, εκδίδει, όπως έχει δικαίωμα, πράξη με το ίδιο περιεχόμενο,   οφείλει τη φορά αυτή, να επικαλείται και να παραθέτει, για αιτιολόγηση  της κρίσεώς της, όλα τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της και μπορούν  να αιτιολογήσουν, κατά την κρίση της, νομίμως την πράξη αυτή και δεν   είναι πλέον επιτρεπτή, για τρίτη φορά και ακόμη περαιτέρω, η διαδοχική  έκδοση τέτοιων πράξεων που περιέχουν νέες αιτιολογίες, έστω και αν οι αιτιολογίες αυτές είναι εν τέλει νόμιμες και επαρκείς, αυτοτελώς εξεταζόμενες. Επομένως, κατά τη γνώμη αυτή της μειοψηφίας, η εμμονή της  Διοικήσεως και η έκδοση πράξεως με το ίδιο περιεχόμενο με αυτήν που ακυρώθηκε για δεύτερη φορά, έστω και αν η νέα αυτή πράξη (τρίτη κατά σειρά) περιέχει νόμιμη αιτιολογία, δεν είναι νόμιμη και πρέπει να ακυρωθεί αν τα στοιχεία στα οποία στηρίζεται ήταν γνωστά και στη διάθεση της Διοικήσεως κατά το χρόνο που εξέδωσε, μετά την αρχική   ακύρωση, τη νέα (δεύτερη κατά σειρά) πράξη και έτσι μπορούσε να τα   επικαλεσθεί για την αιτιολόγηση της κρίσεώς της.