Περί εγκρίσεως Καταστατικού του Ταμείου  Επικουρικής Ασφαλίσεως Χημικών

Φ.20114/οικ.36299/Δ16.906/2019- ΦΕΚ: 4246/Β/20.11.2019 άρθρο 1:Μετά την περ.β) της παρ.1 του άρθρου 13 του Καταστατικού του πρ. Τομέα Επικουρικής Ασφάλισης Χημικών (Β'42/1943) όπως ισχύει μετά την αντικατάσταση του με την οικ.114 /οικ.1076/1996-16.7.1996 (Β'638) υπουργική απόφαση, προστίθεται, υποπερίπτωση βα) και υποπερίπτωση ββ) ως ακολούθως: «βα) για όσους μισθωτούς ιδιωτικούς υπαλλήλους ασφαλισμένους του Κλάδου Επικουρικής Ασφάλισης του Ε.Τ.Ε.Α.Ε.Π. (πρ. Τομέας Επικουρικής Ασφάλισης Χημικών) διακόπτουν την εργασία τους μέχρι 31.1.2013 ως συντάξιμες αποδοχές θεωρούνται αυτές, της ισχύουσας μέχρι 31.12.2012, Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (Σ.Σ.Ε.), κατά τα αναφερόμενα στην ανωτέρω περ. β της παρ.1 του άρθρου αυτού. ββ) για όσους μισθωτούς ιδιωτικούς υπαλλήλους ασφαλισμένους του Κλάδου Επικουρικής Ασφάλισης του Ε.Τ.Ε.Α.Ε.Π. (πρ. Τομέας Επικουρικής Ασφάλισης Χημικών) διακόπτουν την εργασία τους από 1.2.2013 μέχρι 31.1.2015 ως συντάξιμες αποδοχές νοούνται: i) από την έναρξη του ασφαλιστικού τους βίου μέχρι 31.12.2012, οι οριζόμενες από την ισχύουσα μέχρι 31.12.2012, Συλλογική Σύμβαση Εργασία (Σ.Σ.Ε.), κατά τα αναφερόμενα στην ανωτέρω περ β. του άρθρου αυτού, και ii) από 1.1.2013 μέχρι 31.12.2014, οι συνολικά καταβαλλόμενες αποδοχές τους και μέχρι του ανωτάτου ορίου ασφαλιστέων αποδοχών σύμφωνα με τις διατάξεις της περ.1 της υπαπαρ. ΙΑ6 της παρ. ΙΑ του πρώτου άρθρου του ν. 4093/2012 (5.546,83 ευρώ).  Το ποσόν της καταβαλλόμενης επικουρικής σύνταξης, προκύπτει από το άθροισμα των δύο αναλογικά αυτοτελώς υπολογιζόμενων ποσών σε σχέση με το σύνολο του ασφαλιστικού βίου του ασφαλισμένου.»

Με την προδικαστική προσφυγή η προσφεύγουσα ζητεί να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη με αριθμό … /2023 απόφαση της ... Επιτροπής της Αναθέτουσας Αρχής (ΑΔΑ: … Πρακτικό Νο…/27-11-2023) κατά το σκέλος αυτής που αφορά στην αποδοχή του πρακτικού IΙΙ - αξιολόγησης δικαιολογητικών μειοδότη και στην κατακύρωση του επίμαχου διαγωνισμού στην παρεμβαίνουσα, καθώς και να ακυρωθεί κάθε προηγούμενη ή επόμενη της προσβαλλόμενης πράξη ή παράλειψη της Αναθέτουσας Αρχής που ερείδεται στην προσβαλλόμενη πράξη. 

«Τήρηση του βιβλίου αποθήκης από τις επιχειρήσεις των Σούπερ – Μάρκετ για την διαχειριστική περίοδο που αρχίζει την 1-1-2005 ή εντός του 2005 και μέχρι τη λήξη της»

Εάν η έκδοση διαπιστωτικής διοικητικής πράξης θέσεως αιρετού τοπικής αυτοδιοίκησης σε κατάσταση αργίας, κατ’ εφαρμογή του δευτέρου εδαφίου της παραγράφου 1 του άρθρου 236Α του ν. 3852/2010, προϋποθέτει να συνέτρεξαν άπαξ στο πρόσωπο του αιρετού η αμετάκλητη παραπομπή για κακούργημα και η επιβολή σε βάρος του περιοριστικών όρων ή προσωρινής κράτησης, χωρίς να απαιτείται να εξακολουθούν να συντρέχουν οι καταστάσεις αυτές και κατά το χρόνο έκδοσης της διαπιστωτικής πράξης και, σε καταφατική περίπτωση, εάν το επιβληθέν με τη διαπιστωτική πράξη διοικητικό μέτρο της αργίας ανατρέχει και σε προηγούμενη αυτοδιοικητική περίοδο, κατά την οποία συνέτρεξαν οι πιο πάνω καταστάσεις στο πρόσωπο του αιρετού.Η έκδοση σε βάρος αιρετού διαπιστωτικής πράξης περί θέσεώς του σε αργία, κατ’ εφαρμογή του δευτέρου εδαφίου της παραγράφου 1 του άρθρου 236Α του ν. 3852/2010, επιβάλλεται όταν συντρέξουν άπαξ στο πρόσωπό του οι καταστάσεις που περιγράφονται στη διάταξη αυτή, ήτοι παραπομπή για κακούργημα με αμετάκλητο βούλευμα ή κλητήριο θέσπισμα με περιοριστικούς όρους ή προσωρινή κράτηση σε βάρος του που, είτε ίσχυαν κατά το χρόνο που το παραπεμπτικό βούλευμα ή το κλητήριο θέσπισμα έγιναν αμετάκλητα, είτε επιβλήθηκαν μετά την αμετάκλητη παραπομπή μέχρι τη λήξη της υποδικίας με την έκδοση είτε καταδικαστικής σε πρώτο βαθμό είτε τελεσίδικης αθωωτικής απόφασης και εφόσον ο αμετακλήτως παραπεμπόμενος κατείχε ή απέκτησε την ιδιότητα του αιρετού από το χρόνο που συνέτρεξαν οι καταστάσεις αυτές μέχρι τη λήξη της ως άνω υποδικίας. Η ισχύς του μέτρου της αργίας θα ανάγεται, είτε στο χρόνο που το παραπεμπτικό βούλευμα ή το κλητήριο θέσπισμα κατέστησαν αμετάκλητα, όταν οι περιοριστικοί όροι ή προσωρινή κράτηση ίσχυαν κατά το χρόνο αυτό, είτε στο χρόνο που επιβλήθηκαν σε βάρος του παραπεμπόμενου αιρετού περιοριστικοί όροι ή προσωρινή κράτηση, όταν οι τελευταίοι επιβλήθηκαν μετά το αμετάκλητο της παραπομπής και μέχρι τη λήξη της υποδικίας. Η αναδρομικότητα, όμως, της διαπιστωτικής πράξης δεν μπορεί να επεκταθεί σε προηγούμενη και ήδη λήξασα αυτοδιοικητική περίοδο, ούτε επεκτείνεται σε επακολουθούσα αυτοδιοικητική περίοδο, ώστε, στην τελευταία περίπτωση, απαιτείται η έκδοση νέας πράξης περί θέσεως του αιρετού σε αργία, εφόσον εξακολουθεί να ισχύει η κατάσταση της υποδικίας και κατά τη νέα αυτοδιοικητική περίοδο, με χρόνο έναρξης αυτό της ανάληψης των καθηκόντων του. Στη δε περίπτωση που συνέτρεξαν οι πιο πάνω καταστάσεις σε ορισμένο πρόσωπο προτού αυτό αποκτήσει την ιδιότητα του αιρετού, η πράξη θα ισχύσει από το χρόνο που απέκτησε το πρόσωπο αυτό την ιδιότητα του αιρετού και μέχρι τη λήξη της υποδικίας (ομόφωνα).

Εάν για την ανανέωση της θητείας μελών του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η θητεία των οποίων λήγει πριν τη λήξη της διάρκειας του Ταμείου, απαιτείται, σύμφωνα με τα άρθρα 4 και 4Α του ν. 3864/2010, η προηγούμενη αξιολόγησή τους από την Επιτροπή Επιλογής του Ταμείου.(...)Για την ανανέωση της θητείας μελών του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η θητεία των οποίων λήγει πριν τη λήξη της διάρκειας του Ταμείου, απαιτείται, σύμφωνα με τα άρθρα 4 και 4Α του ν. 3864/2010, η προηγούμενη αξιολόγηση των μελών αυτών από την Επιτροπή Επιλογής του Ταμείου (ομόφωνα).

ΜΕΙΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΗΣ:	Συνακόλουθα, για λόγους ισότητας των διαδίκων και ίσου μέτρου κρίσης όμοιων ή παρεμφερών υποθέσεων, το Δικαστήριο οφείλει να συμπεριλάβει στην κρίση του όλα τα ανωτέρω και να μην μεταβάλει τη νομολογία του θέτοντας νέα κριτήρια. Ενόψει αυτών και τα ισχύοντα κατά τον χρόνο δημοσίευσης του ν. 4093/2012, οι συγκεκριμένες μειώσεις των αποδοχών των μελών Ε.Ε.ΔΙ.Π. των Α.Ε.Ι., που επήλθαν με τον νόμο αυτό αποκλειστικά με βάση το αμιγώς αριθμητικό κριτήριο και χωρίς να προκύπτει, από συγκεκριμένα στοιχεία, ότι ελήφθη υπόψη η εκ του άρθρου 16 παρ. 6 εδ. β΄ αναγνώριση του δημοσίου λειτουργήματος που αυτά επιτελούν, και, ακολούθως, οι με βάση αυτές μειώσεις των συντάξεων του προσωπικού αυτού, συνυπολογιζόμενες με τις υπόλοιπες μειώσεις που, κατά τα ανωτέρω, επιβλήθηκαν διαδοχικά στις αποδοχές του εν λόγω προσωπικού, καθώς και τα βάρη που έχουν επιβληθεί στους συνταξιούχους του Δημοσίου (περικοπές συντάξεων, πλήρης κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας) και τις αλλεπάλληλες φορολογικές επιβαρύνσεις, υπερβαίνουν, λόγω του σωρευτικού τους αποτελέσματος και της έκτασής τους, το όριο που θέτουν οι συνταγματικές αρχές της αναλογικότητας και της ισότητας στα δημόσια βάρη και παραβιάζουν την κατ’ άρθρο 25 παρ. 4 του Συντάγματος, υποχρέωση των πολιτών για εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, δεδομένης, εξάλλου, και της αδυναμίας προώθησης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και είσπραξης των ληξιπροθέσμων φορολογικών οφειλών που απετέλεσαν, κατά τα προεκτεθέντα, έναν από τους λόγους για τους οποίους κρίθηκαν και πάλι αναγκαίες, μεταξύ άλλων, οι επίμαχες μειώσεις στις αποδοχές των μελών Ε.Ε.ΔΙ.Π. των Α.Ε.Ι. (πρβλ. ΣτΕ Ολομ. 479/2018, ΣτΕ 1198/2017). Κατά συνέπεια, οι διατάξεις της περίπτωσης 18 της υποπαραγράφου Γ.1 της παραγράφου Γ του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012, με τις οποίες μειώθηκαν οι αποδοχές των εν ενεργεία μελών Ε.Ε.ΔΙ.Π. των Α.Ε.Ι., κατ’ επέκταση δε και οι συντάξιμες αποδοχές των συνταξιούχων πρώην μελών του, αντίκεινται προς τις συνταγματικές διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 5, 16 παρ. 6 εδ. β΄ και 25 παρ. 1δ και 4 και καθίστανται, ως εκ τούτου ανίσχυρες και μη εφαρμοστέες. H γνώμη, όμως, αυτή δεν κράτησε.(..) Με το άρθρο 1 του (πρώτου) Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ [«Κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο έχει δικαίωμα στον σεβασμό της περιουσίας του. Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί την περιουσία του παρά μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας και υπό τους όρους που προβλέπουν ο νόμος και οι γενικές αρχές του διεθνούς δικαίου»], που κυρώθηκε με το ν.δ. 53/1974 και έχει, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, υπερνομοθετική ισχύ, κατοχυρώνεται ο σεβασμός της περιουσίας κάθε προσώπου, την οποία μπορεί να στερηθεί μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας, τηρουμένων των συνταγματικών αρχών της ισότητας συμμετοχής στα δημόσια βάρη (άρθρ. 4 παρ. 5) και της αναλογικότητας (άρθρ. 25 παρ. 1). Στην έννοια της περιουσίας περιλαμβάνονται όχι μόνον τα εμπράγματα δικαιώματα, αλλά και όλα τα περιουσιακής φύσης δικαιώματα και τα κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, ήτοι και απαιτήσεις που απορρέουν από έννομες σχέσεις δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου είτε αναγνωρισμένες με δικαστική ή διαιτητική απόφαση είτε απλώς γεγενημένες κατά το εθνικό δίκαιο, εφόσον υπάρχει νόμιμη προσδοκία ότι μπορούν, σε περίπτωση αρνήσεως, να ικανοποιηθούν δικαστικώς. Τέτοιες είναι και οι απαιτήσεις για σύνταξη και για κοινωνικοασφαλιστικές εν γένει παροχές. Από τις ανωτέρω διατάξεις συνάγεται, επίσης, ότι η διατήρηση στο διηνεκές των απονεμηθεισών ήδη συντάξεων στο ίδιο ύψος δεν αποτελεί μεν δικαίωμα που εμπίπτει στην έννοια της προστατευόμενης από τις ως άνω διατάξεις περιουσίας, ώστε η μειωτική μεταβολή αυτών για το μέλλον να στοιχειοθετεί παραβίαση αυτών (διατάξεων) πλην, η αναγνωρισμένη από το υφιστάμενο δίκαιο αξίωση του συνταξιούχου για καταβολή της νομίμως κανονισθείσας συντάξεώς του, που έχει γεννηθεί και, δυναμένη να επιδιωχθεί δικαστικά, αποτελεί στοιχείο της περιουσίας αυτού, δεν επιτρέπεται να καταργηθεί ή αποσβεστεί ή περιοριστεί με αναδρομική ουσιαστική νομοθετική ρύθμιση, παρά μόνο στην περίπτωση που συντρέχουν πράγματι λόγοι επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος, οι οποίοι δικαιολογούν την κατάργηση ή τον περιορισμό της, τηρουμένης πάντοτε μίας δίκαιης ισορροπίας μεταξύ των απαιτήσεων του γενικού συμφέροντος και των επιταγών της προάσπισης του περιουσιακού δικαιώματος (ΕλΣυν Ολ. 1854/2019, 1506/2016, 4327/2014, 1517/2011, 2028/2004 κ.ά.).  (..) Κατ’ ακολουθίαν των ως άνω παραδοχών, οι διατάξεις της περιπτώσεως 18 της υποπαραγράφου Γ.1 της παραγράφου Γ΄ του άρθρου πρώτου του                ν. 4093/2012, σύμφωνα με τις οποίες η μειωτική αναπροσαρμογή των συντάξεων των συνταξιούχων μελών Ε.Ε.ΔΙ.Π. των ΑΕΙ ανατρέχει στην 1η.8.2012, σε χρόνο, δηλαδή, πριν από τη δημοσίευση του ν. 4093/2012 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (12.11.2012), ειδικώς ως προς την αναδρομική τους ισχύ πάσχουν εκ του ότι αντίκεινται στο άρθρο 1 του (πρώτου) Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Και τούτο διότι, ενώ πρόκειται για στέρηση γεγενημένου περιουσιακής φύσης δικαιώματος, ήτοι συνταξιοδοτικής παροχής συγκεκριμένου ποσού το οποίο έχει νομίμως καταβληθεί, δεν προκύπτει ότι το αναδρομικό της μείωσης υπαγορεύθηκε από ειδικούς και επιτακτικούς λόγους δημόσιας ωφέλειας ούτε τεκμηριώνεται η αναγκαιότητα και προσφορότητα της αναδρομικότητας για την επίτευξη του συνολικώς επιδιωκόμενου με τον ν. 4093/2012 σκοπού δημοσίου συμφέροντος (ΕλΣυν Ολ. 4327/2014, 7412/2015, 1506/2016, 1854/2019, 738/2020, 2070/2020). Καθ’ ο μέρος, επομένως, η ισχύς τους ανατρέχει σε χρόνο προγενέστερο της δημοσιεύσεως του ν. 4093/2012 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, οι επίμαχες διατάξεις, οι οποίες είχαν ως συνέπεια να εκδοθεί σε βάρος τής εκκαλούσης η προαναφερθείσα από 4.2.2013 απόφαση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, με την οποία υποχρεούται στην επιστροφή, σε έξι μηνιαίες δόσεις, του ποσού των 381,65 ευρώ από τις ήδη καταβληθείσες σε αυτήν συντάξεις, παρίστανται ανίσχυρες.

Νομίμως ανέθεσε απευθείας την προμήθεια ειδών διακοσμητικού φωτισμού ο Δήμος, καθόσον το συνολικό ύψος της ετήσιας δαπάνης για την προμήθειά τους δεν υπερέβαινε το τιθέμενο από τις διατάξεις της ΚΥΑ 27319/ 18.7. 2002, όριο των 15.000,00 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του Φ.Π.Α., μέχρι του οποίου είναι επιτρεπτή η απευθείας ανάθεση προμήθειας, ενώ περαιτέρω για τον καθορισμό της ετήσιας αυτής δαπάνης νομίμως δεν συνυπολογίστηκε και η δαπάνη για τις εργασίες αντικατάστασης, επισκευής και αποθήκευσης των φωτιστικών στοιχείων, οι οποίες ανατέθηκαν απευθείας κατ' άρθρο 268 του ν.3463/2006 στη Δη-μοτική Επιχείρηση

Συμβάσεις μεταξύ Δημοσίου και ΟΑΣΘ (φύση, διάρκεια) – Παραχώρηση δημόσιας υπηρεσίας – Νομοθετική κύρωση σύμβασης παραχώρησης – Ελεγκτικό Συνέδριο και προσυμβατικός έλεγχος.(..)Οι από 11-1-2008 και από 8-4-2010 συμβάσεις μεταξύ του Δημοσίου και του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης ήταν, μέχρι την κύρωσή τους με τους νόμους ν. 3652/2008 και 3897/2010, αντιστοίχως, άκυρες, μετά δε την κύρωση αυτή παράγουν τα έννομα αποτελέσματά τους μέχρι τη λήξη τους. Οι ίδιες συμβάσεις δεν αντιβαίνουν στις διατάξεις της παρ. 3 περ. δ' του άρθρου 8 και των παραγράφων 3 και 4 του άρθρου 4 του Κανονισμού 1370/2007 και συνεπώς δεν τίθεται θέμα ακυρότητάς τους, η διάρκειά τους όμως λήγει στις 3-12-2019 με τη λήξη της μεταβατικής περιόδου του Κανονισμού αυτού (ομόφ.).

Ε.Μ.Π. Ερωτάται, εάν είναι δυνατή η μείωση του οφειλομένου μηνιαίου μισθώματος στους μισθωτές των κυλικείων, που λειτουργούν σε Σχολές του Ιδρύματος ή ακόμα και, απαλλαγή τους από τη σχετική υποχρέωση, κατά το χρονικό διάστημα της κατάληψης των χώρων αυτών από εκπροσώπους των οικείων φοιτητικών συλλόγων μέχρι την λήξη της και την επαναλειτουργία των υπ’ όψη ακαδημαϊκών μονάδων. -Ανωτέρα βία.(...) Είναι δυνατή, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 288 Α.Κ., η μείωση του οφειλομένου μηνιαίου μισθώματος ακόμα και η απαλλαγή από την καταβολή αυτού, στους μισθωτές των κυλικείων, που λειτουργούν σε Σχολές του Ιδρύματος κατά το χρονικό διάστημα της κατάληψης των χώρων αυτών από εκπροσώπους των φοιτητικών συλλόγων μέχρι την λήξη της και την επαναλειτουργία των ακαδημαϊκών μονάδων, μετά από απόφαση των αρμοδίων οργάνων του Ε.Μ.Π. -Ανωτέρα βία.

Περί του απασχολουμένου κατ' έτος στο ΥΠ.ΠΟ. ωρομισθίου προσωπικού, δεν επιτρέπεται υπέρβαση του αριθμού των 1390 ωρών κατά 510 ώρες.Οι Προϊστάμενοι των Υπηρεσιών του ΥΠ.ΠΟ., μετά τη λήξη της συμβάσεως ωρομισθίου προσωπικού που συνήφθη για αριθμό ωρών μικρότερο των 1390, δεν επιτρέπεται να προβαίνουν στην παράταση της, μέχρι συμπληρώσεως 1390 ωρών. Μετά την εξάντληση τριών (3) διαδοχικών συμβάσεων με συνολική διάρκεια μικρότερη των είκοσι τεσσάρων (24) μηνών, μπορεί ο απασχολούμενος, μετά τη συμπλήρωση τριμήνων διακοπών, να συνάψει άλλες μη διαδοχικές συμβάσεις μέχρι τη συμπλήρωση του ανωτάτου ορίου των είκοσι τεσσάρων (24) μηνών.