Εκτέλεση τελεσίδικων δικαστικών αποφάσεων κατά του Δημοσίου κατόπιν προσκόμισης ισόποσης εγγυητικής επιστολής από Τράπεζα – Αντισυνταγματικότητα.Είναι αντίθετες προς το Σύνταγμα οι ρυθμίσεις του άρθρου 326 παρ. 5 του Ν. 4072/2012, με τις οποίες προβλέπεται ότι η εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων ή άλλων εκτελεστών τίτλων που υπόκεινται σε ένδικα μέσα ή βοθήματα και από τους οποίους απορρέει χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου διενεργείται ύστερα από προσκόμιση εκ μέρους του δικαιούχου ισόποσης εγγυητικής επιστολής Τράπεζας. Οι ως άνω διατάξεις, που τροποποιούν το άρθρο 4 παρ. 1 του Ν. 3068/2002, δεν είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα, καθόσον με αυτές παρεισάγονται, κατά παράβαση των άρθρων 94 παρ. 4 τελευταίο εδάφιο και 95 παρ. 5 του Συντάγματος, άσχετα με τη δίκη εμπόδια στη συνταγματικώς κατοχυρούμενη υποχρέωση εκτέλεσης τελεσίδικης και άρα εκτελεστής δικαστικής απόφασης, με συνέπεια να μην παρέχεται στον νικήσαντα διάδικο η δυνατότητα να επιδιώξει αποτελεσματικά, χωρίς πρόσθετες προϋποθέσεις την ικανοποίηση της τελεσιδίκως αναγνωρισθείσας αξίωσής του.

Παράβολο έφεσης:Με τα δεδομένα αυτά οι επίμαχες περί παραβόλου διατάξεις δεν αντιβαίνουν ούτε προς τις διατάξεις περί δίκαιης δίκης του άρθρου 6 παρ. 1 της Ε.Σ.Δ.Α., ούτε προς την καθιερούμενη από το Σύνταγμα (άρθρο 25 παρ. 1 εδ. δ΄) αρχή της αναλογικότητας (Ολ. Ε.Σ. 489/2014). Στην περίπτωση δε κατά την οποία, δεν καταβληθεί το παράβολο μέσα τις ορισθείσες από το νόμο προθεσμίες (κατά την πρώτη συζήτηση της υπόθεσης ή εντός προθεσμίας πέντε (5) ημερών από την επομένη της συζήτησης), η έφεση είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη και δεν υφίσταται υποχρέωση του Δικαστηρίου να καλέσει το διάδικο ή τον πληρεξούσιο δικηγόρο του, ο οποίος οφείλει να γνωρίζει τις νόμιμες υποχρεώσεις του για την καταβολή του απαιτούμενου παραβόλου..

Περικοπές συντάξεων...Ενόψει δε των ανωτέρω απαντήσεων, πρέπει να απορριφθούν οι ασκηθείσες παρεμβάσεις των φυσικών και νομικών προσώπων, κατά το μέρος που με αυτές υποστηρίζεται ότι η διάταξη του άρθρου 14 παρ. 2 περ. α του ν. 4387/2016 αντίκειται στο Σύνταγμα και την Ε.Σ.Δ.Α. και ότι ο χρονικός περιορισμός της ισχύος των αποτελεσμάτων που έθεσαν οι 2287-2288/2015 αποφάσεις της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας αφορά μόνον τη διαπίστωση της αντίθεσης προς το Σύνταγμα των διατάξεων των ν. 4051/2012 και 4093/2012 και δεν καταλαμβάνει και τη διαπιστωθείσα αντίθεση αυτών προς το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α., και να γίνουν δεκτές, κατά το μέρος που με αυτές υποστηρίζεται ότι η ίδια ανωτέρω διάταξη του άρθρου 14 παρ. 2 περ. α του ν. 4387/2016 δεν καταλαμβάνει ρυθμιστικά και το διάστημα από 1.1.2013 έως την 11.5.2016 και ότι δεν είναι δυνατό να κριθούν σύμφωνες με το Σύνταγμα και την Ε.Σ.Δ.Α. οι παραπάνω μειώσεις των συντάξεων βάσει των νόμων 4051/2012 και 4093/2012 για το χρονικό διάστημα από της θεσπίσεώς τους έως 11.5.2016 ενόψει των διαπιστώσεων που περιέχονται σε μελέτες, μεταγενέστερες των αποφάσεων 2287-2288/2015 της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αντιστοίχως δε, πρέπει να γίνει δεκτή η παρέμβαση του Ελληνικού Δημοσίου, κατά το μέρος που με αυτήν υποστηρίζεται ότι η ανωτέρω διάταξη του άρθρου 14 παρ. 2 περ. α΄ του ν. 4387/2016 είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και την Ε.Σ.Δ.Α. και ότι ο χρονικός περιορισμός της ισχύος των αποτελεσμάτων της αντισυνταγματικότητας που έθεσαν οι 2287-2288/2015 αποφάσεις της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν αφορά μόνον τη διαπίστωση της αντίθεσης προς το Σύνταγμα των διατάξεων των ν. 4051/2012 και 4093/2012 αλλά καταλαμβάνει και τη διαπιστωθείσα αντίθεση αυτών προς το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου, και να απορριφθεί κατά το μέρος που με αυτήν υποστηρίζεται ότι η ίδια ανωτέρω διάταξη του άρθρου 14 παρ. 2 περ. α του ν. 4387/2016 καταλαμβάνει ρυθμιστικά και το διάστημα από 1.1.2013 έως την 11.5.2016 και ότι οι παραπάνω μειώσεις των συντάξεων βάσει των νόμων 4051/2012 και 4093/2012 είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα και την Ε.Σ.Δ.Α. για το χρονικό διάστημα από της θεσπίσεώς των έως 11.5.2016 εφόσον από εμπεριστατωμένη επιστημονική μελέτη, μεταγενέστερη των αποφάσεων 2287-2288/2015 της Ολομελείας, προκύπτει ή θα προκύψει ότι οι μειώσεις των συντάξεων από την έναρξη επιβολής τους ήταν κατ’ ουσίαν σύμφωνες με το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ.Επειδή, μετά την επίλυση των ζητημάτων για τα οποία εισήχθη στο Συμβούλιο της Επικρατείας, η κρινόμενη αγωγή πρέπει, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 1 του ν. 3900/2010, να παραπεμφθεί προς εκδίκαση, ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο αυτής, στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ως προς όλους τους ενάγοντες, πλην των με αριθμό δικογράφου 15 και 33, ως προς τους οποίους πρέπει να απορριφθεί (σκέψη 6) και, κατ’ εκτίμηση των περιστάσεων, να μην επιβληθεί δικαστική δαπάνη.

Εκτέλεση δικαστικής αποφάσεως ύστερα από προσκόμιση ισόποσης με τη χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου εγγυητικής επιστολής Τράπεζας. Για την εκτέλεση της υπ’ αριθ. 3284/2012 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, η οποία υπόκειται στο ένδικο μέσο της αιτήσεως αναθεωρήσεως, απαιτείται να προσκομίσει ο δικαιούχος ισόποση με τη χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου εγγυητική επιστολή Τράπεζας, η ανωτέρω δε χρηματική υποχρέωση περιλαμβάνει και τους τόκους που επιδικάσθηκαν. 

Καταβολή αποδοχών απασχολούμενων με το πρόγραμμα STAGE – Συμμόρφωση διοικήσεως σε απόφαση ασφαλιστικών μέτρων – Υποχρέωση ή μη αιτούντων για προσκόμιση μηνιαίως ισόποσης εγγυητικής επιστολής Τραπέζης κατ’ άρθρ. 326 παρ. 5 Ν. 4072/2012.α) Εν όψει της δέσμευσης που απορρέει από το προσωρινό δεδικασμένο της επίμαχης απόφασης ασφαλιστικών μέτρων του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, το Δημόσιο υποχρεούται σύμφωνα με τα οριζόμενα στο διατακτικό της, να αποδέχεται προσωρινά τις προσηκόντως προσφερόμενες υπηρεσίες των αιτούντων στη θέση και με τις αποδοχές που αυτοί είχαν και μετά τη λήξη των συμβάσεών τους, υπό την έννοια της διατήρησης του ίδιου μισθολογικού και ασφαλιστικού καθεστώτος που είχαν προηγουμένως, μέχρι την έκδοση οριστικής αποφάσεως επί της κύριας αγωγής τους. Η καταβολή των αποδοχών τους κατά το χρονικό αυτό διάστημα θα βαρύνει το Δημόσιο που ήταν διάδικος στη δίκη των ασφαλιστικών μέτρων, κατά την οποία πιθανολογήθηκε ότι ήταν και ο πραγματικός εργοδότης αυτών, και συνεπώς καταλαμβάνεται από τα αντικειμενικά και υποκειμενικά όρια του προσωρινού δεδικασμένου της επίμαχης απόφασης (άρθρα 321-334 ΚΠολΔ, και ιδίως 325 περ. 1 ΚΠολΔ), καθώς και από τις συνέπειες της εκτελεστότητάς της (άρθρο 700 παρ. 1 ΚΠολΔ). (ομοφ.) β) Από τη γραμματική και τελολογική ερμηνεία του άρθρου 326 παρ. 5 του Ν. 4072/2012, με το οποίο προστέθηκαν τα επίμαχα εδάφια στο τέλος της παρ. 1 του άρθρου 4 του Ν. 3068/2002, δεν προκύπτει υποχρέωση των αιτούντων να προσκομίζουν μηνιαίως ισόποση εγγυητική επιστολή Τραπέζης, προκειμένου να λαμβάνουν τις αποδοχές τους από το Δημόσιο σε εκτέλεση της εν λόγω απόφασης, διότι η θεσπισθείσα με την ανωτέρω διάταξη ρύθμιση αφορά σε δικαστικές αποφάσεις ή άλλους εκτελεστούς τίτλους που υπόκεινται σε ένδικα μέσα ή ένδικα βοηθήματα και από τους οποίους απορρέει άμεσα χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου. (ομοφ.)

«Διαπιστωτική πράξη εννοιολογικού προσδιορισμού και αντιστοίχου διάκρισης, των εκτάσεων που υπήχθησαν τελεσιδίκως στις παρ. 6β ή 6γ του άρθρου 3 ν. 998/1979 ρυθμιζόμενες με την παρ. 7 της ανωτέρω διάταξης, προ ισχύος του ν. 4280/2014».(ΑΔΑ:ΩΩΙ74653Π8-ΗΜΡ)

Εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων.:Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στη νομική σκέψη που προηγήθηκε, ο προβαλλόμενος λόγος διαφωνίας ότι η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου … ως προς το αναγνωριστικό της μέρος δεν είναι εξοπλισμένη με δύναμη εκτελεστότητας και, επομένως, το Νοσοκομείο δεν ήταν υποχρεωμένο να συμμορφωθεί ως προς το αναγνωριστικό αυτό μέρος, διότι κατά τις διατάξεις του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας ή από άλλη ειδική διάταξη δεν προβλέπεται υποχρέωση συμμόρφωσης προς αναγνωριστική απόφαση διοικητικού δικαστηρίου πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος. Και τούτο, διότι κατά τις ρητές διατάξεις του άρθρου 95 παρ. 5 του Συντάγματος και του σε εκτέλεση της διάταξης αυτής εκδοθέντος ν. 3068/2002, υποχρέωση της Διοίκησης προς συμμόρφωση γεννάται όχι μόνο σε περίπτωση δικαστικών αποφάσεων που συνιστούν εκτελεστούς τίτλους, αλλά και στην περίπτωση τελεσίδικων αναγνωριστικών αποφάσεων..(..)Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω οι εντελλόμενες δαπάνες είναι νόμιμες και τα ελεγχόμενα χρηματικά εντάλματα πρέπει να θεωρηθούν

Υποχρέωση ή μη του Δημοσίου για συμμόρφωση σε τελεσίδικη ή αμετάκλητη αναγνωριστική απόφαση διοικητικού δικαστηρίου, με καταβολή των ποσών που αναγνωρίζονται ως οφειλόμενα, χωρίς η απόφαση αυτή να έχει τραπεί προηγουμένως σε καταψηφιστική. Το Δημόσιο υποχρεούται, συμμορφούμενο σε εκδοθείσα επί αναγνωριστικής αγωγής τελεσίδικη ή αμετάκλητη αναγνωριστική απόφαση διοικητικού δικαστηρίου, να καταβάλει τα ποσά που αναγνωρίζονται ως οφειλόμενα στους δικαιούχους, χωρίς η απόφαση αυτή να έχει τραπεί προηγουμένως σε καταψηφιστική, κατά τη διάταξη της παρ.4 του άρθρου 199 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, όπως ισχύει. (πλειοψ.)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ:Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στις νομικές σκέψεις που προηγήθηκαν, ο προβαλλόμενος λόγος διαφωνίας ότι η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου ... ως προς το αναγνωριστικό της μέρος δεν είναι εξοπλισμένη με δύναμη εκτελεστότητας και επομένως το Νοσοκομείο δεν ήταν υποχρεωμένο να συμμορφωθεί ως προς το αναγνωριστικό αυτό μέρος, διότι κατά τις διατάξεις του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας ή από άλλη ειδική διάταξη δεν προβλέπεται υποχρέωση συμμόρφωσης προς αναγνωριστική απόφαση διοικητικού δικαστηρίου πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος. Τούτο διότι κατά τις ρητές διατάξεις του άρθρου 95 παρ. 5 του Συντάγματος και του σε εκτέλεση της διάταξης αυτής εκδοθέντος ν. 3068/2002, υποχρέωση της Διοίκησης προς συμμόρφωση γεννάται όχι μόνο σε περίπτωση δικαστικών αποφάσεων που συνιστούν εκτελεστούς τίτλους αλλά και στην περίπτωση τελεσίδικων αναγνωριστικών αποφάσεων. Συνεπώς, το Νοσοκομείο είναι υποχρεωμένο να συμμορφωθεί προς την τελεσίδικη  απόφαση του Διοικητικού Εφετείου και ως προς το αναγνωριστικό της μέρος

Υποχρέωση συμμόρφωσης της Διοίκησης σε τελεσίδικη απόφαση πολιτικού δικαστηρίου που αναγνώρισε την εργασιακή σχέση συμβασιούχου ως ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου και υποχρέωσε το Δημόσιο να αποδέχεται τις αντίστοιχες υπηρεσίες αυτού.(...)Τελεσίδικη απόφαση πολιτικού δικαστηρίου που αναγνώρισε την εργασιακή σχέση συμβασιούχου ως ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου και υποχρέωσε το Δημόσιο να αποδέχεται τις αντίστοιχες υπηρεσίες αυτού, α) δεν υποχρεώνει τη Διοίκηση σε συμμόρφωση, κατ’ άρθρο 1 παρ. 1 του ν. 3068/2002 και β) δεν αποτελεί εκτελεστό τίτλο κατά του Δημοσίου, λόγω της ειδικής ρύθμισης του άρθρου 19 του α.ν. 1715/1951, που εξακολουθεί να είναι ισχυρή (ομόφωνα).