Εκτέλεση τελεσίδικων δικαστικών αποφάσεων κατά του Δημοσίου κατόπιν προσκόμισης ισόποσης εγγυητικής επιστολής από Τράπεζα – Αντισυνταγματικότητα.Είναι αντίθετες προς το Σύνταγμα οι ρυθμίσεις του άρθρου 326 παρ. 5 του Ν. 4072/2012, με τις οποίες προβλέπεται ότι η εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων ή άλλων εκτελεστών τίτλων που υπόκεινται σε ένδικα μέσα ή βοθήματα και από τους οποίους απορρέει χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου διενεργείται ύστερα από προσκόμιση εκ μέρους του δικαιούχου ισόποσης εγγυητικής επιστολής Τράπεζας. Οι ως άνω διατάξεις, που τροποποιούν το άρθρο 4 παρ. 1 του Ν. 3068/2002, δεν είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα, καθόσον με αυτές παρεισάγονται, κατά παράβαση των άρθρων 94 παρ. 4 τελευταίο εδάφιο και 95 παρ. 5 του Συντάγματος, άσχετα με τη δίκη εμπόδια στη συνταγματικώς κατοχυρούμενη υποχρέωση εκτέλεσης τελεσίδικης και άρα εκτελεστής δικαστικής απόφασης, με συνέπεια να μην παρέχεται στον νικήσαντα διάδικο η δυνατότητα να επιδιώξει αποτελεσματικά, χωρίς πρόσθετες προϋποθέσεις την ικανοποίηση της τελεσιδίκως αναγνωρισθείσας αξίωσής του.

Καταβολή αποδοχών απασχολούμενων με το πρόγραμμα STAGE – Συμμόρφωση διοικήσεως σε απόφαση ασφαλιστικών μέτρων – Υποχρέωση ή μη αιτούντων για προσκόμιση μηνιαίως ισόποσης εγγυητικής επιστολής Τραπέζης κατ’ άρθρ. 326 παρ. 5 Ν. 4072/2012.α) Εν όψει της δέσμευσης που απορρέει από το προσωρινό δεδικασμένο της επίμαχης απόφασης ασφαλιστικών μέτρων του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, το Δημόσιο υποχρεούται σύμφωνα με τα οριζόμενα στο διατακτικό της, να αποδέχεται προσωρινά τις προσηκόντως προσφερόμενες υπηρεσίες των αιτούντων στη θέση και με τις αποδοχές που αυτοί είχαν και μετά τη λήξη των συμβάσεών τους, υπό την έννοια της διατήρησης του ίδιου μισθολογικού και ασφαλιστικού καθεστώτος που είχαν προηγουμένως, μέχρι την έκδοση οριστικής αποφάσεως επί της κύριας αγωγής τους. Η καταβολή των αποδοχών τους κατά το χρονικό αυτό διάστημα θα βαρύνει το Δημόσιο που ήταν διάδικος στη δίκη των ασφαλιστικών μέτρων, κατά την οποία πιθανολογήθηκε ότι ήταν και ο πραγματικός εργοδότης αυτών, και συνεπώς καταλαμβάνεται από τα αντικειμενικά και υποκειμενικά όρια του προσωρινού δεδικασμένου της επίμαχης απόφασης (άρθρα 321-334 ΚΠολΔ, και ιδίως 325 περ. 1 ΚΠολΔ), καθώς και από τις συνέπειες της εκτελεστότητάς της (άρθρο 700 παρ. 1 ΚΠολΔ). (ομοφ.) β) Από τη γραμματική και τελολογική ερμηνεία του άρθρου 326 παρ. 5 του Ν. 4072/2012, με το οποίο προστέθηκαν τα επίμαχα εδάφια στο τέλος της παρ. 1 του άρθρου 4 του Ν. 3068/2002, δεν προκύπτει υποχρέωση των αιτούντων να προσκομίζουν μηνιαίως ισόποση εγγυητική επιστολή Τραπέζης, προκειμένου να λαμβάνουν τις αποδοχές τους από το Δημόσιο σε εκτέλεση της εν λόγω απόφασης, διότι η θεσπισθείσα με την ανωτέρω διάταξη ρύθμιση αφορά σε δικαστικές αποφάσεις ή άλλους εκτελεστούς τίτλους που υπόκεινται σε ένδικα μέσα ή ένδικα βοηθήματα και από τους οποίους απορρέει άμεσα χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου. (ομοφ.)

Είναι αντίθετες προς το Σύνταγμα οι ρυθμίσεις του άρθρου 326 παρ. 5 του Ν. 4072/2012, με τις οποίες προβλέπεται ότι η εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων ή άλλων εκτελεστών τίτλων που υπόκεινται σε ένδικα μέσα ή βοθήματα και από τους οποίους απορρέει χρηματική υποχρέωση του Δημοσίου διενεργείται ύστερα από προσκόμιση εκ μέρους του δικαιούχου ισόποσης εγγυητικής επιστολής Τράπεζας. Οι ως άνω διατάξεις, που τροποποιούν το άρθρο 4 παρ. 1 του Ν. 3068/2002, δεν είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα, καθόσον με αυτές παρεισάγονται, κατά παράβαση των άρθρων 94 παρ. 4 τελευταίο εδάφιο και 95 παρ. 5 του Συντάγματος, άσχετα με τη δίκη εμπόδια στη συνταγματικώς κατοχυρούμενη υποχρέωση εκτέλεσης τελεσίδικης και άρα εκτελεστής δικαστικής απόφασης, με συνέπεια να μην παρέχεται στον νικήσαντα διάδικο η δυνατότητα να επιδιώξει αποτελεσματικά, χωρίς πρόσθετες προϋποθέσεις την ικανοποίηση της τελεσιδίκως αναγνωρισθείσας αξίωσής του.

ΘΕΜΑ: Παροχή απόψεων (αναφορικά με την εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων χωρίς την υποχρέωση προσκόμισης εγγυητικής )

Εκτέλεση δικαστικής απόφασης-προσκόμιση εγγυητικής επιστολής.Κατά την συμμόρφωση της Διοικήσεως σε τελεσίδικη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου που υπόκειται σε ένδικα μέσα, διά της οποίας αναγνωρίζεται χρηματική αξίωση σε βάρος του Δημοσίου, δεν απαιτείται η κατάθεση από τον δικαιούχο εγγυητικής επιστολής, ισόποσης προς την αναγνωριζόμενη με την απόφαση αξίωση, καθόσον η προσκόμιση τέτοιων επιστολών απαιτείται μόνο σε περίπτωση εκτελέσεως δικαστικών αποφάσεων ή άλλων εκτελεστών τίτλων. Συνακόλουθα, στο πλαίσιο του κατ’ άρθρο 98 του Συντάγματος (βλ. και άρθρο 17 του Οργανισμού του Ελεγκτικού Συνεδρίου και ήδη άρθρο 28 του Κώδικος Νόμων για το Ελεγκτικό Συνέδριο) προληπτικού ελέγχου των δαπανών από το Ελεγκτικό Συνέδριο που προηγείται της εκταμιεύσεως του δημοσίου χρήματος, όταν πρόκειται για ικανοποίηση χρηματικής αξιώσεως αναγνωρισθείσης με τελεσίδικη δικαστική απόφαση ακόμη και όταν αυτή υπόκειται σε περαιτέρω ένδικα μέσα, το Ελεγκτικό Συνέδριο, κατά την εξέταση της υπάρξεως αξιώσεως στο πρόσωπο του φερομένου ως δικαιούχου δεσμεύεται από το δεδικασμένο της αποφάσεως αυτής που παρήχθη στο πλαίσιο διαγνωστικής δίκης (βλ. Πρακτικά Ολομ. Ελ. Συν. 7ης Γεν. Συν/σεως της 19.3.2003, Θέμα Α΄, άρθρο 17 παρ. 3 του Οργανισμού του Ελεγκτικού Συνεδρίου και ήδη άρθρο 28 παρ. 3). Συντρεχουσών δε και των λοιπών προϋποθέσεων νομιμότητος και κανονικότητος της δαπάνης το Ελεγκτικό Συνέδριο υποχρεούται σε θεώρηση του οικείου τίτλου πληρωμής, δοθέντος ότι η εκταμίευση συνιστά την αναγκαία πράξη συμμορφώσεως προς το περιεχόμενο της δικαστικής αποφάσεως κατά τα άρθρα 95 παρ. 5 του Συντάγματος και 1 του ν. 3068/2002, χωρίς να συνιστά πρόσθετο όρο νομιμότητος της δαπάνης και κανονικότητος της πληρωμής η προσκόμιση εγγυητικής επιστολής εκ μέρους του δικαιούχου της απαιτήσεως.

ΘΕΜΑ: Κοινοποίηση της αριθ. 466/2012 γνωμοδότησης του Α1 Τμήματος  Διακοπών του Ν.Σ.Κ. Με την ανωτέρω γνωμοδότηση διατυπώθηκε, κατά πλειοψηφία, η άποψη           ότι: α) οι αποφάσεις επί αιτήσεων ασφαλιστικών μέτρων δεν υπάγονται για συγκεκριμένους λόγους  στο πεδίο εφαρμογής των διατάξεων της παρ. 5 του άρθρου 326 του ν. 4072/2012, καθώς επίσης και οι αποφάσεις που εκδίδονται επί προσωρινών διαταγών των δικαστών και  διαταγών πληρωμής, επειδή αυτές δεν αποτελούν εκτελεστό τίτλο έναντι του Δημοσίου και δεν εκτελούνται   β) από την εφαρμογή των ανωτέρω διατάξεων εξαιρούνται: i) οι καταψηφιστικές αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων που επιδικάζουν χρηματικές απαιτήσεις σε βάρος του Δημοσίου, (με εξαίρεση καταψηφιστική απόφαση πολιτικού Εφετείου που δικάζει διαφορά από δημόσιο έργο), καθώς και οι καταψηφιστικές αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου οι εκδιδόμενες επί αγωγών κατ’ άρθρο 105 Εισ.  Ν.Α.Κ., διότι δεν τίθεται ζήτημα εκτελέσεως τους, προτού καταστούν αμετάκλητες, ii) οι τίτλοι που αναφέρονται στις περιπτώσεις γ΄ έως και ζ΄ της παρ. 2 του άρθρου 904 Κ.Πολ.Δ, (με εξαίρεση τις αποφάσεις αλλοδαπών δικαστηρίων που κηρύχθηκαν εκτελεστές), επειδή οι ως άνω τίτλοι δεν εκτελούνται κατά του Δημοσίου, iii) οι αναγνωριστικές και οι διαπλαστικές αποφάσεις των δικαστηρίων, επειδή δεν παράγουν εκτελεστότητα, iv) οι καταψηφιστικές αποφάσεις εφόσον δεν επιδικάζουν χρηματική απαίτηση.  

Σύμβαση Παραχώρησης του Έργου «Μελέτη, Κατασκευή, Χρηματοδότηση, Λειτουργία, Συντήρηση και Εκμετάλλευση του Αυτοκινητοδρόμου Κόρινθος - Τρίπολη - Καλαμάτα και Κλάδος Λεύκτρο Σπάρτη» – Αρμοδιότητα Υπουργού για εκτέλεση αποφάσεως Η από 27-02-2013 αναφερόμενη διαιτητική απόφαση στο υποβληθέν ερώτημα, με την οποία καταδικάζεται το Ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει στην αιτούσα το ποσό των 1.241.527,54 € για οφειλόμενους τόκους υπερημερίας επιστροφών ΦΠΑ μέχρι την 18-01-2012, παράγει δεδικασμένο, τα υποκειμενικά όρια του οποίου καλύπτουν το νομικό πρόσωπο του Ελληνικού Δημοσίου και συνιστά εκτελεστό τίτλο κατ’ αυτού, η δε εκτέλεση της αποφάσεως εμπίπτει στη σφαίρα της αρμοδιότητας του Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.  

Εγγυοδοσία.Με τα δεδομένα αυτά και όσα ήδη εκτέθηκαν στη σκέψη που προηγήθηκε, εσφαλμένα προβάλλει η Επίτροπος ότι η εταιρεία όφειλε να προσκομίσει ισόποση της απαίτησής της εγγυητική επιστολή, σύμφωνα με το άρθρο 326 παρ. 5 του ν. 4072/2012. Τούτο προεχόντως, διότι η διάταξη αυτή καταλαμβάνει την εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων ή άλλων εκτελεστών τίτλων, από τους οποίους απορρέει αποκλειστικά υποχρέωση του Δημοσίου και όχι των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, όπως είναι το ΑΤΕΙ…. Κατά συνέπεια, η εντελλόμενη δαπάνη είναι νόμιμη και συνακόλουθα το επίμαχο χρηματικό ένταλμα πληρωμής πρέπει να θεωρηθεί.

Εν προκειμένω, η αναιρεσείουσα Κοινοπραξία με το ασκηθέν, στις 30.12.2002, ένδικο βοήθημα, ζήτησε, μεταξύ άλλων, να υποχρεωθεί ο αναιρεσίβλητος Δήμος να της καταβάλει το συνολικό ποσό των 17.795.490 δραχμών, εκ των οποίων (α) ποσό 8.374.272 δραχμών αφορά τόκους οι οποίοι, κατά τους ισχυρισμούς της αναιρεσείουσας, έπρεπε να της καταβληθούν λόγω της μεταγενέστερης εξόφλησης της ιδίας συμμετοχής του Δήμου, συμπεριλαμβανομένου του εργολαβικού οφέλους ποσοστού 15% και του ΦΠΑ ποσοστού 18% και (β) ποσό 5.000.000 δραχμών για πρόσθετες εργασίες καθώς και ποσό 4.421.218 δραχμών για τόκους επί του ποσού των προσθέτων εργασιών. Ενόψει των ως άνω αξιώσεων της αναιρεσείουσας κοινοπραξίας, η ικανοποίηση των οποίων προϋποθέτουν την ερμηνεία και την εφαρμογή των σχετικών όρων της συμβάσεως, όφειλε αυτή να ασκήσει, μετά την τήρηση της προσήκουσας ενδικοφανούς διαδικασίας, προσφυγή διότι, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, η δικαστική επίλυση όλων εν γένει των διαφορών από την εκτέλεση δημοσίων ή δημοτικών έργων, και αυτών ακόμη που έχουν ως αντικείμενο την ανόρθωση ζημίας που προκλήθηκε από ενέργειες ή παραλείψεις των δημοσίων ή δημοτικών αρχών κατά την εκτέλεση δημοσίου ή δημοτικού έργου, επιδιώκεται με άσκηση προσφυγής, μετά τήρηση της διαγραφομένης από το νόμο διοικητικής διαδικασίας. Με αυτά τα δεδομένα, ορθώς το δικάσαν εφετείο δέχθηκε ότι το ασκηθέν ένδικο βοήθημα είχε το χαρακτήρα προσφυγής, όπως άλλωστε επιγράφετο, δεδομένου ότι οι συγκεκριμένες απαιτήσεις της αναιρεσείουσας δεν ήταν βέβαιες και εκκαθαρισμένες αλλά, αντιθέτως, υπήρχε στάδιο ουσιαστικής κρίσεως τόσο ως προς την καταρχήν ύπαρξη των απαιτήσεων όσο και το ύψος αυτών, ο δε προαναφερθείς λόγος αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος...κατόπιν αυτών η υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως είναι απορριπτέα στο σύνολό της.

Υποχρέωση του Δημοσίου να καταβάλει τόκους κατά την εκτέλεση τελεσίδικης απόφασης διοικητικού δικαστηρίου, που επιδικάζει απαίτηση νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής στο Δημόσιο, με επιμέλεια του δικαστηρίου και όχι του ενάγοντος. Το Δημόσιο δεσμευόμενο από το δεδικασμένο που παράγουν οι τελεσίδικες αποφάσεις των διοικητικών δικαστηρίων, εμποδίζεται, ως διάδικος, να αμφισβητήσει την κρίση τους και εν προκειμένω τη λανθασμένη κρίση της απόφασης ως προς το έντοκο της επιδικασθείσας απαιτήσεως, εξαιτίας της μη επίδοσης της σχετικής αγωγής στο Δημόσιο από τον ενάγοντα, όπως απαιτεί η διάταξη του άρθρου 75 παρ.2 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας, μετά την τροποποίησή της με το ν.3900/2010, αλλά με επιμέλεια του δικαστηρίου, υποχρεούται δε σε συμμόρφωση με αυτές να καταβάλει στους ενάγοντες την επιδικασθείσα απαίτηση νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής. (ομόφ.) Σχετική η υπ’ αριθ.157/2014 γνωμοδότηση Πλήρους Ολομέλειας ΝΣΚ. Κατάσταση : Εκκρεμεί αποδοχή