ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ ΜΕ ΑΜΟΙΒΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΗΣ ΕΡΓΟΣΗΜΟΥ Τ. ΙΚΑ-ΕΤΑΜ.(ΑΔΑ:Ω7ΗΜ465ΧΠΙ-9ΜΙ) ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 49/2018

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ Η ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΠΙ ΚΟΜΙΣΤΡΩ ΜΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΧΡΗΣΗΣ.(ΑΔΑ:64ΛΔ465ΧΠΙ-7ΝΚ)

Ανακαλείται με την 114168/2022

 

ΘΕΜΑ : 1. ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΧΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗΣ ΣΥΝΤ/ΚΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ 3863/10 και 4093/12. 2. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 40 ΤΟΥ Ν. 3996/11 ΣΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΟΧΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ.

Α. ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΕΙΣΦΟΡΑΣ 0,20 ΕΥΡΩ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ Ο.Α.Ε.Δ..

Β. ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΗ ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΤΟΥ ΕΞΩΪΔΡΥΜΑΤΙΚΟΥ ΕΠΙΔΟΜΑΤΟΣ ΑΠΟ 1/12/2016 ΚΑΙ ΕΦΕΞΗΣ..

Γ. ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΕΙΣΦΟΡΑΣ ΚΛΑΔΟΥ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ Ε.Ο.Π.Υ.Υ. & ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΩΝ ΣΕ ΦΟΡΕΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΑ – ΦΟΡΕΙΣ ΕΚΤΟΣ Ε.Ο.Π.Υ.Υ..(ΑΔΑ:79Ε94691ΩΓ-26Τ)(ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ:45)

Α.ΕΣΦΟΡΕΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΑΠΟ 1/7/2016.

Β. ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΕΚΚΡΕΜΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΦΟΡΕΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΣΕ ΕΙΔΟΣ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΠΟ 1/1/2012 ΜΕΧΡΙ 30/6/2016.

Γ. ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΕΙΣΦΟΡΑΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ Ι.Κ.Α. - Ε.Τ.Α.Μ. ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΩΝ στον τέως Οργανισμό Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου (τ. Ο.Π.Α.Δ.).(ΑΔΑ:64ΟΝ4691ΩΓ-Ξ63) (ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ : 31)

Συντάξεις- αντισυνταγματικότητα:..Επειδή, στο άρθρο 95 του Συντάγματος ορίζεται, μεταξύ άλλων, ότι στην αρμοδιότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας ανήκουν η μετά από αίτηση ακύρωση των εκτελεστών πράξεων των διοικητικών αρχών (παρ. 1 εδ. α΄) και ότι οι αρμοδιότητες του Συμβουλίου της Επικρατείας ρυθμίζονται και ασκούνται όπως νόμος ειδικότερα ορίζει (παρ. 4). Ειδικώς δε ως προς το ζήτημα των συνεπειών της ακυρωτικής αποφάσεως, η ισχύουσα διάταξη του άρθρου 50 του π.δ. 18/1989, ακολουθώντας προηγούμενες όμοιες νομοθετικές ρυθμίσεις [βλ. ταυτάριθμα άρθρα του αρχικού νόμου περί Συμβουλίου της Επικρατείας 3713/1928 (Α΄ 273)και του ν.δ. 170/1973 (Α΄ 229)], ορίζει στην παρ. 1 ότι: «Η απόφαση που δέχεται την αίτηση ακυρώσεως απαγγέλλει την ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης και συνεπάγεται νόμιμη κατάργησή της έναντι όλων, είτε πρόκειται για κανονιστική είτε πρόκειται για ατομική πράξη». Την ανωτέρω διάταξη, την οποία (όπως και τις προγενέστερες) το Συμβούλιο της Επικρατείας παγίως εφάρμοζε με την έννοια ότι η ακύρωση της διοικητικής πράξεως ανατρέχει στον χρόνο εκδόσεώς της, τροποποίησε το άρθρο 22 παρ. 1 του ν. 4274/2014 (Α΄ 147), το οποίο προσέθεσε παρ. 3β έχουσα ως εξής: «Σε περίπτωση αιτήσεως ακυρώσεως που στρέφεται κατά διοικητικής πράξεως, το δικαστήριο, σταθμίζοντας τις πραγματικές καταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί κατά το χρόνο εφαρμογής της, ιδίως δε υπέρ των καλόπιστων διοικουμένων, καθώς και το δημόσιο συμφέρον, μπορεί να ορίσει ότι τα αποτελέσματα της ακυρώσεως ανατρέχουν σε χρονικό σημείο μεταγενέστερο του χρόνου έναρξης της ισχύος της και σε κάθε περίπτωση προγενέστερο του χρόνου δημοσίευσης της απόφασης...». Με τη νέα διάταξη δόθηκε η δυνατότητα στο Συμβούλιο της Επικρατείας, υπό προϋποθέσεις τις οποίες το ίδιο σταθμίζει, να αποκλίνει, σε εξαιρετικές πάντως περιπτώσεις, από τον κανόνα της αναδρομικής ακυρώσεως και να καθορίσει μεταγενέστερο χρόνο επελεύσεως των συνεπειών της ακυρώσεως. (ΣτΕ 851/2018 Ολομ., 481/2018 Ολομ., 2287-2288/2015 Ολομ. κ.α.). Στην προκειμένη περίπτωση, το Δικαστήριο, συνεκτιμώντας τους λόγους για τους οποίους εχώρησε η ακύρωση της προσβαλλομένης κανονιστικής αποφάσεως και τον μεγάλο αριθμό των καταβαλλομένων επικουρικών συντάξεων, των οποίων ο επανυπολογισμός θα τεθεί εν αμφιβόλω με την αναδρομική ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως, και των εκκρεμοτήτων που θα ανακύψουν, κρίνει ότι εν προκειμένω συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος που επιβάλλουν, κατʼ εφαρμογή της ανωτέρω διατάξεως (άρθρου 50 παρ. 3β του π.δ. 18/1989), τα αποτελέσματα της ακυρώσεως να επέλθουν από την δημοσίευση της παρούσας αποφάσεως. Τούτο δε, κατʼ εξάντληση του απώτατου χρονικού ορίου περιορισμού του ακυρωτικού αποτελέσματος που επιτρέπει ο νόμος (χρόνος προγενέστερος εκείνου της δημοσιεύσεως της δικαστικής αποφάσεως), πέραν του οποίου τίθεται ζήτημα παραβιάσεως του άρθρου 93 παρ. 4 του Συντάγματος, διότι, ορίζοντας το εν λόγω άρθρο ότι: «Τα δικαστήρια υποχρεούνται να μην εφαρμόζουν νόμο που το περιεχόμενό του είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα», απαγορεύει την - σε συμμόρφωση μάλιστα με δικαστική απόφαση - εφαρμογή νόμου μετά την κρίση αυτού ως αντίθετου προς το Σύνταγμα..Κατά τη γνώμη, όμως, των Συμβούλων Μ. Παπαδοπούλου, Ο. Ζύγουρα, Κ. Κουσούλη, Δ. Μακρή, Μ. Πικραμένου, Β. Αναγνωστοπούλου-Σαρρή και Αγ. Γαλενιανού-Χαλκιαδάκη, όπως έχει ήδη κριθεί (ΣτΕ Ολομ. 4003/2014, σκέψη 14), oι ρυθμίσεις των διατάξεων των παρ. 3 α, β και γ του άρθρου 50 του π.δ. 18/1989 αποδίδουν, σε επίπεδο νόμου, δυνατότητες που έχει το Δικαστήριο, κατʼ ορθή ερμηνεία, απευθείας από τις διατάξεις του άρθρου 95 παρ. 1 του Συντάγματος. Ως εκ τούτου, σύμφωνα με την ίδια νομολογία, το Δικαστήριο έχει τη συνταγματική ευχέρεια να αποκλίνει, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, από τις ειδικότερες ρυθμίσεις των ως άνω δικονομικών διατάξεων. Ειδικότερα το Δικαστήριο έχει την ευχέρεια, αφού εκτιμήσει τις συνθήκες της υπόθεσης και σταθμίσει, αφενός, τα έννομα συμφέροντα των λοιπών πλην της Διοίκησης διαδίκων και, αφετέρου, το δημόσιο συμφέρον, να καθορίσει, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, χρόνο επελεύσεως των συνεπειών της ακυρώσεως μεταγενέστερο και από την ημερομηνία δημοσιεύσεως της ακυρωτικής αποφάσεως, κατʼ απόκλιση των οριζομένων στην περίπτωση 3 β του άρθρου 50 του π.δ. 18/1989. Στην προκειμένη περίπτωση, εν όψει του επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος να υφίσταται νόμιμο καθεστώς κοινωνικής ασφάλισης, οι συνέπειες της αντισυνταγματικότητας των διατάξεων του ν. 4387/2016 πρέπει να επέλθουν έξι μήνες μετά την δημοσίευση της παρούσας απόφασης, προκειμένου να παρασχεθεί η δυνατότητα στο νομοθέτη, αφού λάβει γνώση του σκεπτικού της ακυρωτικής απόφασης, να προβεί σε νέα, σύμφωνη με το Σύνταγμα, ρύθμιση του ζητήματος που αφορούν οι κριθείσες ως αντισυνταγματικές διατάξεις.