Ι) Κύρωση του Πρωτοκόλλου υπ’ αριθμόν 16 στη Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών,II) Ενσωμάτωση της Οδηγίας 2016/343 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 9ης Μαρτίου 2016, III) Τροποποίηση του ν. 3251/2004 σε συμμόρφωση με την απόφαση-πλαίσιο 2002/584/ΔΕΥ του Συμβουλίου της 13ης Ιουνίου 2002 κατά το μέρος που τροποποιήθηκε με την απόφαση-πλαίσιο 2009/299/ΔΕΥ του Συμβουλίου της 26ης Φεβρουαρίου 2009, IV) Εφαρμογή διατάξεων του Κανονισμού (ΕΕ) 2017/1939 του Συμβουλίου της 12ης Οκτωβρίου 2017, σχετικά με την εφαρμογή ενισχυμένης συνεργασίας για τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, V) Διατάξεις που αφορούν στη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης και άλλες διατάξεις, VI) Διατάξεις που αφορούν στη λειτουργία του σωφρονιστικού συστήματος και άλλες διατάξεις.

Περί κυρώσεως της μεταξύ της Ελλάδος και διαφόρων άλλων Χωρών υπογραφείσης εν Παρισίοις τη 22α Νοεμβρίου 1928 Συμβάσεως περί Διεθνών Εκθέσεων

Κύρωση του Πρωτοκόλλου αριθμ. 15, το οποίο τροποποιεί τη Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

Περί κυρώσεως του παρά της Ελληνικής Κυβερνήσεως υπογραφέντος «Τρίτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Γενικής Συμφωνίας περί Προνομίων και Ασυλιών του Συμβουλίου της Ευρώπης».

Μεταγλώττιση-απόδοση στη δημοτική γλώσσα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών και του Πρώτου (Πρόσθετου) Πρωτοκόλλου της.

Περί κυρώσεως α’: Του Ν.Δ της 12 Νοεμβρίου 1927 «περί κυρώσεως και τροποποιήσεως του από 21 Μαρτίου 1926 Ν.Δ περί οργανισμού του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων» και β’) Του από 12 Νοεμβρίου 1927 «περί κυρώσεως του από 29 Σεπτεμβρίου 1926 Ν. Δ. Περί τροποποιήσεως του από 23 Απριλίου 1926 Ν.Δ. περί οργανισμού του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων.

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ:Επειδή ορθώς απορρίφθηκε με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ο λόγος της ενστάσεως ότι η κατ΄ εφαρμογή των προαναφερθεισών διατάξεων μη ανάδειξη του αναιρεσείοντος ως δημοτικού συμβούλου παραβιάζει τις διατάξεις του άρθρου 3 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν.δ. 53/1974 (φ. 256). Και τούτο διότι οι εκλογές για την ανάδειξη των οργάνων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοικήσεως δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής των διατάξεων του προαναφερόμενου άρθρου 3, αφού οι διατάξεις αυτές, κατά ρητή τους πρόβλεψη, εφαρμόζονται στις εκλογές για την ανάδειξη του νομοθετικού σώματος(...)Απορρίπτει την κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως.

9..) Αντιθέτως, όταν η ανωτέρω κυρία αξίωση των δανειστών στηρίζεται στον αδικαιολόγητο πλουτισμό των οφειλετών (επιχειρήσεων και δημοσίων αρχών της παρ. 1α του άρθρου 3 του ΠΔ 166/2003), δηλαδή όταν δεν υφίσταται νόμιμη σύμβαση, που καταρτίζεται εγγράφως και με τις εγγυήσεις, που παρέχουν οι, λαμβανόμενες αυτεπαγγέλτως υπόψη, δημοσίας τάξεως διατάξεις του ΠΔ 394/1996 περί «Του Κανονισμού Προμηθειών του Δημοσίου» (Πρβλ. ΑΠ Ολ 862/1984 NοB 33,80), για τις εξυπηρετούσες το δημόσιο και γενικό συμφέρον δημόσιες αρχές, το ύψος του επιτοκίου υπερημερίας και ο χρόνος έναρξης της τελευταίας καθορίζεται αποκλειστικά από τη διάταξη του άρθρου 7 παρ. 2 του ΝΔ 496/1974, η οποία, στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αντίθετη στα άρθρα 4 παρ. 1 του Συντ., 1 του Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και 4 του νέου νόμου [ΠΔ 166/2003,  πρβλ. ΣτΕ Ολ 1663/2009  Nomos, που αναφέρεται στην όμοια προς τη διάταξη του άρθρου 7 παρ. 2 του ΝΔ 496/1974 διάταξη του άρθρου 21 του Κώδικα Νόμων περί Δικών του Δημοσίου (ΠΔ 456/1984)], διότι, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, το νέο νομικό καθεστώς που ισχύει με το ΠΔ 166/2003, έχει ως σκοπό να προστατεύσει τους συναλλασσόμενους με έγκυρες, ισχυρές και νόμιμες συμβάσεις και όχι εκείνους που θεμελιώνουν τις αξιώσεις τους στον επικαλούμενο για τον ανωτέρω λόγο (ανυπαρξία νόμιμης σύμβασης) αδικαιολόγητο πλουτισμό των δημοσίων αρχών.

Οδοιπορικά έξoδα.Χιλιομετρική αποζημίωση για μετακινήσεις εντός έδρας με ιδιωτικής χρήσης αυτοκίνητο δικαιούνται, μεταξύ άλλων, οι τεχνικοί υπάλληλοι των Ο.Τ.Α. α΄ βαθμού που μετακινούνται για την επίβλεψη δημοτικού (δημοσίου) έργου, κατά την έννοια του ως άνω άρθρου 1 παρ. 3 του ν. 1418/1984, όπως ισχύει. Για τη νόμιμη καταβολή της ανωτέρω αποζημίωσης απαιτείται η έκδοση σχετικής εγκριτικής απόφασης από το περιεχόμενο της οποίας πρέπει να προκύπτει η πλήρωση των προαναφερόμενων προϋποθέσεων χρήσης ιδιόκτητου επιβατικού αυτοκινήτου. Ειδικότερα, πρέπει να καθορίζεται με ακρίβεια: α) η ημερομηνία, β) ο τόπος, με παράθεση της συγκεκριμένης διεύθυνσης, ώστε να καθίσταται ευχερής ο έλεγχος της διανυθείσας χιλιομετρικής απόστασης και γ) η αιτία της μετακίνησης, με επακριβή προσδιορισμό του συγκεκριμένου υπό επίβλεψη έργου, ώστε να μπορεί να ελεγχθεί η ορθή υπαγωγή αυτού στην προαναφερθείσα έννοια του δημοσίου έργου. Σε περίπτωση που οι προαναφερόμενες νόμιμες προϋποθέσεις χρήσης επιβατικού αυτοκινήτου δεν συντρέχουν ή η εντολή μετακίνησης δεν έχει το ως άνω συγκεκριμένο περιεχόμενο, είναι μη νόμιμη η καταβολή της σχετικής χιλιομετρικής αποζημίωσης (Ε.Σ. Πράξεις Ι Τμ. 224, 199, 75/2010, 274, 204/2009, 136/2008, 141/2007, 18/2006, 162/2004, 157/2003).(....)η διάταξη του άρθρου 90 παρ. 3 του ν. 2362/1995, με την οποία θεσπίζεται διετής παραγραφή για τις ρηθείσες αξιώσεις των υπαλλήλων του Δημοσίου/Ο.Τ.Α., δεν αντίκειται στην από το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος αρχή της ισότητας (Α.Ε.Δ. 1/2012, πρβλ. Α.Ε.Δ. 9/2009, Σ.τ.Ε. 186/2013, 3134/2012). Δεδομένου δε ότι, στο συγκεκριμένο ζήτημα, το Σύνταγμα δεν έχει στενότερη έννοια από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.), η διάταξη αυτή είναι, καταρχήν, συμβατή με τις διατάξεις της Ε.Σ.Δ.Α. και του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αυτής, υπό την επιφύλαξη, όμως, ότι από το πραγματικό εκάστης περίπτωσης δεν προκύπτει ότι ο δικαιούχος παραπεμποδίστηκε ή αποθαρρύνθηκε, με οποιονδήποτε τρόπο, να προσφύγει δικαστικά για την ικανοποίηση της επίμαχης αξίωσης πριν τη συμπλήρωση της διετούς παραγραφής (βλ. Σ.τ.Ε. 4440, 2403, 292/2013, 3086/2012, Ε.Δ.Δ.Α. απόφαση της 20ης Μαΐου 2010, Lelas κατά Κροατίας, σκέψεις 71-78 και της 3ης Οκτωβρίου 2013, Γιαβή κατά Ελλάδας, σκέψη 51).(...)Δοθέντος δε ότι ο νόμος δεν ορίζει ρητά, πρέπει να γίνει δεκτό ότι η αξίωση απόδοσης των δαπανών στις οποίες υποβλήθηκε ο υπάλληλος γεννάται την πρώτη ημέρα του μήνα που ακολουθεί το μήνα στον οποίο αναφέρονται οι μετακινήσεις (πρβλ. άρθρο 12 του ν.δ/τος 65/1973, Α΄ 150, όπως ίσχυε μετά την τροποποίησή του με το άρθρο 35 παρ. 3 του ν. 1882/1990, Α΄ 43).