ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΟΡΘΡΩΣΗ: Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, απαραδέκτως προσβάλλεται με την επίδικη ανακοπή η 43421/19.12.2013 απόφαση επιβολής δημοσιονομικής διόρθωσης και ανάκτησης συνολικού ποσού 164.519,22 ευρώ, εφόσον αυτή συνιστά νόμιμο τίτλο κατά  ΚΕΔΕ, υποκείμενο στο ένδικο βοήθημα της έφεσης. Ανεξαρτήτως τούτου, είναι γνωστό στο Δικαστήριο, από προηγούμενη δικαστική ενέργειά του (άρθρο 242 παρ. 2 του ν. 4700/2020), ότι κατά της ίδιας απόφασης δημοσιονομικής απόφασης και ανάκτησης η ανακόπτουσα έχει ήδη ασκήσει την από 17.6.2015 (με Α.Β.Δ. 1281/19.6.2015) έφεση, η οποία έγινε δεκτή με την 1649/2021 απόφαση του παρόντος Τμήματος. Συνεπώς, όχι μόνο προβλέπεται κατά του εν λόγω νόμιμου τίτλου το παράλληλο ένδικο βοήθημα της έφεσης, που επιτρέπει τον έλεγχό του κατά τον νόμο και την ουσία, καθιστώντας απαράδεκτη την προσβολή του με την ανακοπή, αλλά υφίσταται ήδη δεδικασμένο επί της κατ΄αυτού ασκηθείσας εφέσεως και ακύρωσή του. Κατ΄ακολουθία, λόγω  της ακύρωσης του νόμιμου τίτλου, η εκδοθείσα βάσει αυτού και συμπροσβαλλόμενη με την ανακοπή 4834/22.05.2015 (Γραμμή Χ.Κ.1/22.5.2009) Ταμειακή Βεβαίωση της Ε΄ Δ.Ο.Υ. Θεσσαλονίκης, κατέστη ανενεργής και ακυρωτέα διότι απώλεσε το νόμιμο έρεισμα έκδοσής της, η δε επισπευδόμενη βάσει αυτής εκτέλεση κατά της ανακόπτουσας κατέστη  μη νόμιμη.

Συνταξιοδοτικές παροχές:Επειδή, από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, σε συνδυασμό προς τα λοιπά διαδικαστικά έγγραφα προκύπτουν τα εξής: Με την 4864/18.03.1980 πράξη κανονισμού στρατιωτικής σύνταξης του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους απονεμήθηκε στην αναιρεσείουσα, με την ιδιότητα της διαζευγμένης θυγατέρας, σύνταξη λόγω θανάτου του πατέρα της, λοχαγού εν αποστρατεία. Η αναιρεσείουσα με την από 13.05.1987 αίτησή της προς το αναιρεσίβλητο Ταμείο, ζήτησε να της απονεμηθεί το προβλεπόμενο μέρισμα που λάμβανε ο πατέρας της ως μέτοχος του Ταμείου. Η αίτηση απορρίφθηκε με την 2430/Σ.13/8.7.1987 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου, με την αιτιολογία ότι το δικαίωμα της αναιρεσείουσας για απονομή μερίσματος, το οποίο είχε γεννηθεί στις 30.12.1980, ημερομηνία δημοσίευσης του ν. 1105/1980, είχε αποσβεστεί, διότι δεν ασκήθηκε, κατά το άρθρο 1 παρ. 14 του ν.δ. 4198/1961, εντός πενταετίας από τη γέννησή του, δηλαδή μέχρι 30.12.1985. Ακολούθως, η αναιρεσείουσα υπέβαλε την 22213/30.11.1995 αίτηση με το ίδιο αίτημα, η οποία απορρίφθηκε με την 744/Σ.6/1996 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου. Η αναιρεσείουσα άσκησε στις 8.4.1999 την επίδικη αγωγή (α.π. 1370/8.4.1999), με την οποία ζήτησε να αναγνωριστεί η υποχρέωση του αναιρεσίβλητου Ταμείου να της καταβάλει ποσό που αντιστοιχούσε στα μερίσματα που θα ελάμβανε από 30.12.1980 έως 30.3.1999. Το Διοικητικό Πρωτοδικείο .. εξέδωσε την 12640/1999 προδικαστική απόφαση και, ακολούθως, με την 1583/2001 απόφαση δέχτηκε εν μέρει την αγωγή, κρίνοντας ότι το δικαίωμα της αναιρεσείουσας να λάβει μέρισμα ήταν απαράγραπτο βάσει του άρθρου 31 του ν. 1027/1980 και ότι μπορούσε, συνεπώς, να ασκηθεί οποτεδήποτε, αναγνώρισε δε την υποχρέωση του αναιρεσίβλητου Ταμείου να της καταβάλει ποσό 3.216.931 δραχμών, που αντιστοιχούσε στα μερίσματα που θα ελάμβανε από 13.05.1987, ημερομηνία υποβολής της πρώτης αίτησής της, έως 30.3.1999. Κατά της απόφασης αυτής το Ταμείο άσκησε έφεση. Επ’ αυτής εκδόθηκε αρχικά η 1607/2004 προδικαστική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου ..και, ακολούθως, η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, με την οποία έγινε εν μέρει δεκτή η έφεση, μεταρρυθμίστηκε η εκκληθείσα απόφαση και κρίθηκε ότι το δικαίωμα της αναιρεσείουσας να λάβει μέρισμα δεν υπέκειτο σε χρονικούς περιορισμούς, η απορρέουσα όμως από το δικαίωμα αυτό αξίωση υπέκειτο στη διετή παραγραφή του άρθρου 48 παρ. 3 του ν.δ. 496/1974. Με τις σκέψεις αυτές το εφετείο μεταρρύθμισε την πρωτόδικη απόφαση και περιόρισε το μέρισμα που εδικαιούτο να λάβει η αναιρεσείουσα από το Ταμείο σε 2.720 ευρώ, ποσό που αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα από 1.1.1996 ως 30.3.1999. 

Πράξη επιβολής ΦΠΑ....Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, με την προαναφερόμενη 39/1994 πράξη του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. ...., σε βάρος της ήδη αναιρεσείουσας εταιρείας είχε επιβληθεί ειδικό πρόστιμο 65.198.630 δραχμών, σύμφωνα με την παραπάνω διάταξη του άρθρου 48 παρ.3 του ν. 1642/1986, με την αιτιολογία ότι αυτή είχε εκπέσει φόρο προστιθέμενης αξίας εισροών συνολικής αξίας 13.039.726 δραχμών, που αφορούσε τη διαχειριστική περίοδο από 17.11.1992 έως 31.12.1993 βάσει εικονικών τιμολογίων-δελτίων αποστολής των .... και .... Σχετικώς, όπως επίσης αναφέρεται στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, είχε εκδοθεί η υπ’ αριθ. 17/25.5.1994 προσωρινή πράξη καταλογισμού φόρου προστιθέμενης αξίας. Το διοικητικό εφετείο, λαμβάνοντας υπόψη ότι με τη 1488/1997 απόφασή του, κατ’ αποδοχή εφέσεως του Δημοσίου εξαφανίστηκε η 4661/1995 απόφαση του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου ... και απορρίφθηκε η προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά της παραπάνω πράξης επιβολής φόρου προστιθέμενης αξίας και ενόψει του παρακολουθηματικού χαρακτήρα του ενδίκου προστίμου σε σχέση με τον κύριο φόρο με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση εξαφάνισε την προαναφερόμενη πρωτόδικη απόφαση (4662/1995 του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά) και απέρριψε την προσφυγή της αναιρεσείουσας που εστρέφετο κατά της ένδικης πράξης επιβολής προστίμου.

Αναδρομικός διορισμός.(,,,) Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση με την 1776/2001 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών ακυρώθηκε η παράλειψη του αναιρεσιβλήτου Δήμου να περιλάβει τον αναιρεσείοντα στον πίνακα διοριστέων και, στη συνέχεια, σε συμμόρφωση προς την απόφαση αυτή ο αναιρεσείων περιελήφθη τελικώς στον πίνακα αυτόν και διορίσθηκε στην υπηρεσία του αναιρεσιβλήτου Δήμου. Ο τελευταίος δε όφειλε..., ως αρμόδιος κατά το νόμο φορέας, να διορίσει τον αναιρεσείοντα αναδρομικώς από το χρόνο του διορισμού του στη θέση από την οποία απολύθηκε, ώστε να αρθούν οι συνέπειες της ακυρωθείσης παραλείψεώς του. Η υποχρέωση αυτή, εξάλλου, απορρέει, κατά το Σύνταγμα, ευθέως από την ακυρωτική απόφαση, χωρίς να απαιτείται ρητή μνεία της υποχρεώσεως αυτής στην ακυρωτική απόφαση. Κατόπιν τούτου, η παράλειψη του αναιρεσιβλήτου Δήμου να προσδώσει αναδρομικότητα στην πράξη διορισμού του αναιρεσείοντος, ώστε αυτή να ανατρέξει στον χρόνο της αρχικής προσλήψεώς του και, περαιτέρω, η μη καταβολή των αποδοχών του χρονικού διαστήματος της αναδρομής αποτελεί, κατά την έννοια των διατάξεων των άρθρων 105-106 ΕισΝΑΚ., παράνομη παράλειψη του Δήμου . Εξάλλου, υποχρέωση καταβολής της αποζημιώσεως έχει ο αναιρεσίβλητος Δήμος, εφόσον πρόκειται για αποζημίωση αποδοχών υπαλλήλου του, ανεξαρτήτως αν στη διαδικασία επιλογής μετέσχε, κατά τις ισχύουσες διατάξεις, και το Α.Σ.Ε.Π... Τα αντίθετα κρίνοντας το δικάσαν Διοικητικό Εφετείο, έσφαλε και για το λόγο αυτό, βασίμως προβαλλόμενο, πρέπει να γίνει δεκτή η υπό κρίση αίτηση και να αναιρεθεί η προσβαλλομένη απόφαση..

Δημόσια έργα-εργοληπτικές επιχειρήσεις-παράπτωμα μέλους διοικητικού συμβουλίου:Επειδή εν προκειμένω κατά την αιτιολογία της παραδεκτά προσβαλλόμενης πράξης, όπως συμπληρώνεται από τα στοιχεία του φακέλλου, η αιτούσα ανώνυμη τεχνική εταιρεία αποκλείσθηκε κατά την διαδικασία της προεπιλογής για την μελέτη και κατασκευή του ως άνω έργου διότι έχει ζητηθεί από άλλη υπηρεσία (τον αυτόνομο … Οργανισμό …) η κατάπτωση εγγυητικών επιστολών εις βάρος του μέλους του διοικητικού της συμβουλίου, τεχνικού … για αθέτηση συμβατικών του υποχρεώσεων έναντι του Οργανισμού αυτού προγενεστέρων της συστάσεως της εν λόγω εταιρείας, έτσι ώστε να στοιχειοθετείται παράβαση των διατάξεων του άρθρου 9 εδ. 3.5 και 3.6 της ως άνω διακηρύξεως. Η αιτιολογία αυτή είναι κατ αρχήν νόμιμη, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, και γι αυτό πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι οι λόγοι ακυρώσεως με τους οποίους προβάλλεται ότι δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί ευθύνη της αιτούσας εταιρείας για επαγγελματικό παράπτωμα μέλους του διοικητικού της συμβουλίου που σχετίζεται με επαγγελματική του δράση προγενέστερη της συστάσεως της εν λόγω εταιρείας. Περαιτέρω όμως η αιτιολογία αυτή είναι αόριστη διότι δεν αναφέρει κανένα από τα στοιχεία που συγκροτούν το βαρύ επαγγελματικό παράπτωμα, κατά την έννοια της πιο πάνω ρήτρας της διακηρύξεως και του νόμου, ούτε μνημονεύει καμμιά απόφαση ποινικού δικαστηρίου καταδικαστική του παραπάνω μέλους του διοικητικού συμβουλίου της αιτούσας για επαγγελματικό παράπτωμα..(..)Κατά συνέπεια η εν λόγω αιτιολογία δεν μπορεί να αποτελέσει έρεισμα της ως άνω προσβαλλόμενης πράξεως και για τον λόγο αυτό, που προσβάλλεται βασίμως από την αιτούσα, πρέπει να ακυρωθεί η πράξη αυτή, να γίνει δεκτή η κρινόμενη αίτηση και να αναπεμφθεί η υπόθεση στη Διοίκηση για τις περαιτέρω νόμιμες ενέργειες.

Εκπρόθεσμο αίτησης ακυρώσεως:..Επειδή, η κατά το άρθρο 46 παρ. 1 του π.δ. 18/1989 «Κωδικοποίηση διατάξεων νόμων για το Συμβούλιο της Επικρατείας» (Α’ 8) εξηκονθήμερη προθεσμία για την προσβολή με αίτηση ακυρώσεως της αποφάσεως του Υπουργού Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας περί συγκροτήσεως του Διοικητικού Συμβουλίου του ανωτέρω Ταμείου, η οποία, κατά τις προεκτεθείσες διατάξεις, ήταν δημοσιευτέα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, άρχιζε για τον αιτούντα, ως τρίτο, από τη δημοσίευση της υπουργικής αυτής αποφάσεως στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (πρβλ. Σ.τ.Ε. 2733/1994, 602/1987 κ.α.). Η προσβαλλόμενη υπουργική δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 14.2.2005 (ΦΕΚ 30, τ. Ν.Π.Δ.Δ.). Επομένως, η υπουργική αυτή απόφαση προσβάλλεται εκπροθέσμως, αφού η κρινόμενη αίτηση ασκήθηκε στις 20.6.2007, δηλαδή μετά την πάροδό της ως άνω εξηκονθήμερης προθεσμίας. Κατά συνέπεια, η υπό κρίση αίτηση είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη.

Καθορισμός μηνιαίας αντιμισθίας του Αναπληρωτή Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων.

Πρόστιμο για παράβαση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων. ζητείται η αναίρεση της 5167/2003 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία, αφού έγινε δεκτή έφεση του ήδη αναιρεσιβλήτου, εξαφανίσθηκε η 3711/2001 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, δικάσθηκε προσφυγή του ιδίου και ακυρώθηκε η 125/1999 πράξη του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. ΙΒ΄ Αθηνών. Με την τελευταία αυτή πράξη επιβλήθηκε στον αναιρεσίβλητο πρόστιμο 2.016.751.880 δρχ., για παράβαση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων (..) Κατά την έννοια των διατάξεων που προπαρατέθηκαν, όταν αποδίδεται σε ορισμένο επιτηδευματία η παράβαση της έκδοσης τιμολογίου εικονικού, υπό την έννοια είτε ότι δεν έχει πραγματοποιηθεί η συναλλαγή, στην οποία αυτό αναφέρεται, είτε ότι έχει μεν πραγματοποιηθεί η συναλλαγή, όχι όμως, όπως εμφανίζεται, με τον φερόμενο ως εκδότη του τιμολογίου, η φορολογική αρχή βαρύνεται, κατ’ αρχήν, με την απόδειξη της εν λόγω εικονικότητας. Περαιτέρω, σε περίπτωση που τιμολόγια παροχής υπηρεσιών χαρακτηρίζονται από την φορολογική αρχή ως εικονικά επί τη βάσει ορισμένων στοιχείων, το διοικητικό δικαστήριο της ουσίας ενώπιον του οποίου αμφισβητείται ο χαρακτηρισμός υποχρεούται, κατά την έννοια των διατάξεων των άρθρων 144επ. του κυρωθέντος με το άρθρο πρώτο του ν. 2717/1999 (Α’ 97) Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας που διέπουν τα ζητήματα της απόδειξης κατά την εκδίκαση των διοικητικών διαφορών ουσίας από τα τακτικά διοικητικά δικαστήρια, προκειμένου να εκφέρει την κρίση του, να σχηματίσει πλήρη και βέβαιη δικανική πεποίθηση, κάνοντας χρήση των επιτρεπόμενων από τον εν λόγω Κώδικα αποδεικτικών μέσων, μεταξύ των οποίων και τα δικαστικά τεκμήρια περί της συνδρομής των κρίσιμων πραγματικών περιστατικών, αφού εκτιμήσει συνολικά τα υφιστάμενα στον φάκελο της υπόθεσης στοιχεία, και όχι μεμονωμένα το καθένα από αυτά (..)Επειδή, οι ανωτέρω κρίσεις του διοικητικού εφετείου είναι νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένες..Και τούτο διότι το δικάσαν δικαστήριο, αφού συνεκτίμησε, στο σύνολό τους, τόσο τα στοιχεία που προέκυψαν από τον φορολογικό έλεγχο όσο και τα στοιχεία που, ήδη πρωτοδίκως, είχε επικαλεσθεί και προσκομίσει ο αναιρεσίβλητος, κατέληξε στην κρίση ότι η φορολογική αρχή, η οποία έφερε το σχετικό βάρος, δεν απέδειξε, όπως όφειλε, το εν προκειμένω κρίσιμο για τον καταλογισμό του ένδικου προστίμου σε βάρος του αναιρεσιβλήτου, ότι δηλαδή πραγματικός φορέας άσκησης της επίμαχης επιχειρηματικής δραστηριότητας ήταν ο τελευταίος ...Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στις προηγούμενες σκέψεις της παρούσας, το Κλιμάκιο κρίνει ότι η εντελλόμενη δαπάνη είναι νόμιμη, καθόσον η απόφαση εκλογής του φερόμενου ως δικαιούχου του ελεγχόμενου χρηματικού εντάλματος ως Αντιπροέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του εν λόγω Συνδέσμου δεν τυγχάνει δημοσιευτέα στην Εφημερίδα Κυβερνήσεως. Ο δε προβαλλόμενος από την Επίτροπο λόγος διαφωνίας ερείδεται επί της εσφαλμένης προϋπόθεσης ότι η ανωτέρω απόφαση συνιστά πράξη διορισμού μονομελούς οργάνου διοίκησης, δημοσιευτέα κατ’ άρθρο 5 παρ. 2 περ. ιβ΄ του ν. 3469/2006 και κρίνεται απορριπτέος.

Διακοπή  προγράμματος επιχορήγησης εργοδοτών:Επειδή, προβάλλεται περαιτέρω από τον αιτούντα ότι η προσβαλλόμενη απόφαση 1150/18.5.1999 του Διοικητικού Συμβουλίου του Ο.Α.Ε.Δ. που απέρριψε την προσφυγή του κατά της 1398/27.4.1999 αποφάσεως του Περιφερειακού Διευθυντή Πατρών του Ο.Α.Ε.Δ. είναι παντελώς αναιτιολόγητη. Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι η απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ο.Α.Ε.Δ. είναι αιτιολογημένη, εφόσον ρητώς αναφέρεται σε αυτήν ως λόγος διακοπής της επιχορηγήσεως του αιτούντος η μη προσκόμιση των απαραίτητων παραστατικών στοιχείων για την απόδειξη της ορθής εκτελέσεως του προγράμματος και συγκεκριμένα των αντιγράφων μισθολογίων για τους μήνες Ιούλιο – Σεπτέμβριο 1996. Επειδή, τέλος, αβασίμως προβάλλεται από τον αιτούντα και ο λόγος περί παραβάσεως του άρθρου 20 παρ. 2 του Συντάγματος επειδή δεν εκλήθη ενώπιον του Διοικητικού Συμβουλίου του Ο.Α.Ε.Δ. κατά την εξέταση της προσφυγής του, διότι από τη συνταγματική αυτή διάταξη δεν απορρέει υποχρέωση κλήσεως του ενδιαφερομένου να παραστεί ενώπιον του διοικητικού οργάνου που αποφαίνεται επί της ενδικοφανούς προσφυγής του. Διά ταύτα Επιλύει το παραπεμφθέν ζήτημα Κρατεί την υπόθεση και την επιλύει οριστικώς και απορρίπτει την κρινόμενη αίτηση