Καθορισμός της οργανικής σύνθεσης και των όρων-προϋποθέσεων χορήγησης ναυτιλιακών εγγράφων των πλωτών ναυπηγημάτων που χρησιμοποιούνται ως πλωτοί τερματικοί σταθμοί παραλαβής, προσωρινής αποθήκευσης, επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου και διανομής του, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από φυσικό αέριο και διανομή της.

Δημοσίευση κανονιστικών διοικητικών πράξεων:..Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, με το 11/03/511/94/28.2.1995 φύλλο του Διευθυντή Πόρων του Ν.Α.Τ. εκκαθαρίστηκε το 250/1994 ναυτολόγιο ..., χρονικής περιόδου 21.4.1994 μέχρι 27.10.1994, και επιβλήθηκε στον … , πλοιοκτήτη, κατά 95%, του υπό ελληνική σημαία επαγγελματικού τουριστικού σκάφους του Ν. 438/1976 «……», 298 κ.ο.χ., διαφορά εισφορών ναυτικών και πλοιοκτήτη και πρόσθετα τέλη, συνολικά 4.916.102 δρχ. Η εκκαθάριση αυτή διενεργήθηκε βάσει της 30372/22.4.1981 αποφάσεως του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας και οι εισφορές καθορίστηκαν στο ίδιο ύψος με τις εισφορές που καταβάλλονταν για πλοιοκτήτες και πληρώματα επιβατηγών – ακτοπλοϊκών πλοίων χωρητικότητος μέχρι 500 κόρων. Ο … με την 1174/20.1.1998 αίτηση αναθεωρήσεως ζήτησε την εκκαθάριση των εισφορών με βάση την υπό 3.2.1993 ΣΣΕ πληρωμάτων τουριστικών θαλαμηγών Σκαφών, που κυρώθηκε με την από 15.3.1994 απόφαση του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας. Η αίτηση αυτή απορρίφθηκε με την από 25.2.1998 απόφαση του Δ.Σ. του Ν.Α.Τ. Κατά της τελευταίας αυτής απορριπτικής αποφάσεως ασκήθηκε η από 13.5.1998 προσφυγή ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου ..., που έγινε δεκτή με την 382/2000 απόφασή του. Έφεση του Ν.Α.Τ. κατά της πρωτόδικης αποφάσεως απορρίφθηκε με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, με τη σκέψη ότι η εκκαθάριση των εισφορών έπρεπε να γίνει με βάση την ισχύουσα για το έτος 1994 ΣΣΕ και όχι βάσει της υπουργικής αποφάσεως 30372/22.4.1981. Περαιτέρω, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο έκρινε ότι δεν ετίθετο θέμα καταργήσεως της δίκης βάσει του άρθρου 4 παρ. 4 του Ν. 2575/1998, όπως προέβαλε το Ν.Α.Τ., γιατί η διάταξη αυτή, κατά το μέρος που καταργούσε εκκρεμείς δίκες, ήταν ανίσχυρη ως αντίθετη προς τα άρθρα 4 παρ. 1, 20 παρ. 1 και 26 του Συντάγματος. Η κρίση αυτή της αναιρεσιβαλλόμενης αποφάσεως περί αντισυνταγματικότητας της διατάξεως του άρθρου 4 παρ. 4 του Ν. 2575/1998 είναι, σύμφωνα με όσα έχουν εκτεθεί στην προηγούμενη σκέψη, νόμιμη, ανεξάρτητα από τις ειδικότερες σκέψεις της προσβαλλόμενης απόφασης. Συνεπώς, ο σχετικός μοναδικός λόγος αναιρέσεως του Ν.Α.Τ. θα πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.